2008 yılında yayımlanan ilk albümünden bu yana ciddi bir ivme kaydetti Gökhan Türkmen. İki albüm ve bir mini albümle (2,5 albüm yani) yakalanan bu başarıyı göz ardı etmemek gerek. Türkmen’in yeni albümü “En Baştan…” geçtiğimiz günlerde 3 Adım Müzik etiketiyle yayımlandı.

 

Gökhan Türkmen’i piyasaya yeni adım atan onlarca genç müzisyenden farklı kılan, başından beri Türkçe pop standartlarının dışında bir çizgiden yürümesiydi. Özellikle düzenlemelerde kendini hissettiren bu farklılık, kolaylıkla ortalama sınıfına sokulabilecek kimi şarkılarını bile dikkate değer kıldı. Buna karşın benim pek de haz etmediğim ama belli ki sevilen ve benimsenen şarkı söyleme biçimi de ona karekteristik bir farklılık olarak avantaj getirdi. “Büyük İnsan” gibi, “Biraz Ayrılık” gibi “hit”ler yakalayınca da başarı kaçınılmaz oldu.

 

Bu yeni albümde de yine standart pop klişelerinin dışında bir kulvardan yürüyor Gökhan Türkmen ve bunu ağırlıklı olarak yine düzenlemelere borçlu. Sözleri Gökhan Güneş tarafından yazılmış, bestesi Gökhan Türkmen’e, düzenlemesi ise Atıl Aksoy’a ait “Çatı Katı” gibi sağlam bir “hit” zaten albümü tek başına sürükleyebilecek güçte ama albümde onun dışında 12 şarkı daha var. Söz ve müziğini Gökhan Türkmen’in yazdığı “Oysa ki” diğer Türkmen “hit”lerinin yanına rahatlıkla yerleşebilir. Bir Murat Güneş şarkısı olan “Sen İstanbul’sun” da öyle. Sözlerini Gökhan Türkmen’in yazdığı, bestesini Türkmen ve Aytaç Özgümüş’ün birlikte yaptığı “İlla” da kolay dile düşecek bir başka şarkı.

 

 

Söz ve müziği Ahmet Faik Dökmeci’ye ait “Taş”ın Aytaç Özgümüş tarafından yapılmış ‘70’ler stili düzenlemesi benim sevdiklerim arasında.  Yine Dökmeci’nin yazdığı ve bu defa Caner Anar’ın düzenlediği “Platonik” de farklı melodik yapısı ve düzenlemesiyle dikkat çekenlerden. Albümdeki bir başka Gökhan Türkmen bestesi olan ve düzenlemesi Tunç Çakır tarafından yapılan “Yaramaz”ın nakaratı Yıldız Tilbe’nin “Anlamak İçin”inin nakaratına teğet geçiyor.

 

İlk kez Sezen Aksu’nun 1985 yılında “Sezen Aksu Söylüyor” konserlerinde seslendirdiği Sezen Aksu – Onno Tunç şarkısı “Kurşuni Renkler”, Göksel’in 1997 yılında yayımlanan ilk albümünde yer almıştı. Şarkı bu albüme “cover” kontenjanından girmiş ve daha orta yaşlı bir şarkı olmasına rağmen Türkmen’e çok da yakışmış. Söz ve müziği Serkan Söylemez’e ait olan, düzenlemesini ise Ali Aksoy’un yaptığı “Oyun Bitiyor” gerek “rock” teması, gerekse Gökhan Türkmen’in vokal tarzıyla albümün ayrık otu gibi. Hemen öncesinde yer alan “Kalbim” de albümün bir diğer “pop-rock” şarkısı.

 

 

Bir Serhat Tekin bestesi olan “Dene”, Caner Anar’ın düzenlemesiyle, sözleri Serkan Söylemez, bestesi Gökhan Türkmen’e ait “Kısacası” ise Aytaç Özgümüş’ün düzenlemesiyle albümde daha “batı” kanadından ses veriyorlar.

 

Eğer Gökhan Türkmen’in özellikle pes tonlarda dolaşırken bir hayli nazal (bir parça nezleli gibi yani) tınlayan ses tekniğini dert etmezseniz (ki ben edenlerdenim), bu albümün uzunca bir süre kulaklarınızı okşayacak müzikal tatlar barındırdığını söyleyebilirim. Bu çizgide bir pop albümünün yolunun ana akımdan geçiyor olması da genç müzisyenler için ilham kaynağı olmalı.

 

Gökhan Türkmen’in çocukluk resimlerinin nostaljik kompoziyonlarla sunulduğu kitapçık, GT logosunun oymalı olarak işlendiği kartonet tasarımı şık ve iddialı ama kartonetin baskı ve kesimini nedense aynı özenle yapılmamış maalesef. Kartonet fotoğraflarında Kerem Çobanlı olduğunu da yazmadan geçmeyeyim.