Bu türün ciddi bir alıcısı, takipçisi var ve haliyle kendi starlarını da çoktan yaratmış durumda. Enteresan bir biçimde, Karadeniz müziği denilince akla gelen müzikal kalıpların kısıtlı ve hatta yer yer tekdüze olması, türün içerisinden sayısız çeşitlemelerin türetilmesine mâni olmadı yıllardır. Öyle ki bu türün izleğinde klişelere tapan pop müzikten çok daha yaratıcı işlerin ortaya çıkarıldığı bir gerçek. Bundandır ki Karadeniz müziği yapan müzisyenlerin büyük kısmı alternatif kulvarda kabul görüyor.

İlhan Gülten, Caner Parlağı, Mehmet Erkan, Metin Eren Başural, Yasin Yiğit ve Mehmet Barış Başural’dan kurulu Koliva (ben grubun resmi Facebook hesabının yalancısıyım; yoksa albüm kapağında beş kişiler), türün kalabalığı içerisinde nispeten genç kuşaktan bir grup. 2014’de ilk albümü “Yüksek Dağlara Doğru” ile adını duyuran Koliva’nın ikinci albümü “Nafile”, 2017’nin son günlerinde Kalan Müzik etiketiyle raflarda yerini aldı.

Albümün kapanışında “Sen Gozumda Yaş İdun”, daha önce Kazım Koyuncu tarafından da seslendirilmiş “MoxtuKocelawedu” ve“MelyatişaCevulur” türkülerinden oluşan bir “Tulum Potburi” var. Daha önce tekli olarak yayımlanmış “Hayde” (bildiğimiz “HaydeGidelumHayde” türküsü değil) ise albümün diğer anonim türküsü. Artık neredeyse anonimleşmiş Erkan Ocaklı türküsü “Ula Ula Niyazi” yine grubun solisti İlhan Gülten’in yazdığı bir kıta ilave ile anonim bir başka türkü “Düğün” ve anonim sözlerin Onur Atmaca tarafından bestelenmesiyle oluşturulmuş “Zannetma Evlenmişim” türün otantik tarafından el alan parçalar.

Bir Faruk Yılmaz bestesi olan ve daha önce Kardeş Türküler tarafından da seslendirilen “Güldaniyem” ise albümün sürprizi çünkü aslında Trakya türküleri formunda ve ritminde yazılmış olan bu türkü bu albümde Karadeniz formuna evrilmiş. 

Bunlar dışında kalan 8 şarkı, genç kuşak Karadeniz müzisyenleri tarafından yazılmış yeni şarkılar. Grup üyelerinin yazdığı şarkılar da var, Furkan Ayaz, Erol Şahin, Ümit Karabiber, Eren Can Maşalacı gibi grup dışından isimler de.

Yani aslında albümün repertuarı, benzer türde albümlerin çizgisinde bir seyir izliyor. Biraz anonim, biraz derleme, biraz da türkü formunda beste… Ancak seçilen şarkılar kadar düzenlemeler ve icralar da grubun kendi kimliğinin ayırt edilebilir olmasına katkı sağlıyor. Karadeniz müziği yapıyorum diye sırtını tamamen kemençeye ya da tuluma dayamıyor mesela Koliva. Solistin şivesi abartılı ve zorlama değil. Ritim kompozisyonları ve enstrüman kullanımı bu tür müziğe çok yakın olmayan kulakları dahi yakalayabilecek sadelikte. Hatta “Nafile” ve “Mahşer”gibi kimi şarkılarda yer yer pop tınladığı bile söylenebilir.

Bütünüyle eli yüzü düzgün, tertemiz, derli toplu bir albüm bu. Koliva müziğini sevenlerin sevmeye devam etmesi, Koliva’yı tanımayanların ise keşfetmesi için güzel bir vesile olacak, grubun kariyerinde bir adım daha ileri gitmesini sağlayacak bir albüm.