ARİ BAROKAS – “LAFIMA GÜCENME”

2015’de piyasaya çıkan Kaan Tangöze solo albümü epey ses getirmişti. O zamandan bu zamana yeni bir Duman albümü düşmedi raflara ama geçtiğimiz günlerde bu defa grubun bas gitaristi Ari Barokas solo albümüyle çıktı karşımıza.

Bir grup hele ki popüler de bir grupsa ister istemez kendi tavrı ve tarzı içinde dolanıp durmaya başlıyor bir yerden sonra. İstese de beklentilerin çok dışına çıkamıyor. Oysa solo albümler grup elemanlarına bu özgürlük alanını yaratıyor. Daha kolay risk alınabiliyor belki de. Nitekim tıpkı Kaan Tangöze gibi Ari Barokas da Duman müziğinin dışında bir yerlerde seyrediyor bu ilk solo albümünde.

Bu fark beste ve şarkı sözlerinden ziyade müzikal biçim ve icrada gösteriyor kendini. Bu albümdeki (“Yaşıyorum Sil Baştan” gibi) kimi şarkılar herhangi bir Duman albümünde de yer alabilirdi belki ama bu şekilde yer almazdı, orası kesin.

Gayet zeki ve yetkin bir kalemin elinden çıktığını her söz ve müzik cümlesinde hissettiğiniz, çok sağlam teknik kurguları olan ve dahası belirgin bir müzikal tavrın ve bir dünya görüşünün etrafında biçimlenmiş şarkılarla dolu bir albüm bu. Belki ’60 sonları, ’70 başları, belki bazı bazı daha da önceleri… Melodik, sade, bir bakıma naif ama bir o kadar da dinleyene dünyayı değiştirebileceğine inandıracak kadar güçlü şarkılar vardı hani o zamanlar… Barokas’ın müziği tam da oralardan bir yerlerden ses veriyor. Belki müzikal biçem olarak bugüne ait değil ama bir yandan da bugünlerin elektronik gürültüsü, dijital sıkıştırılmışlığı, “indie” şemsiyesi altındaki melodi fukaralığı ve benzerleri içerisinde dinlemeye hasret kaldığımız türden. 

Şarkı sözleri ise gerçeklikle bağlarını koparmamış, yaşadığı ülkede ne olup bittiğinin farkında ve idrakinde olan herkes için, albümden alıntıyla, “salak” olmayan herkes için tam da bugünlere dair şeyler söylüyor. Kimi zaman gayet açık ve net (“Salaksın”, “Gavurlar” ve “Nafile”de olduğu gibi), kimi zamansa dili, duyarlılığı ve anlattığı hikâyeler ile…

Belki yeni bir Duman albümü özleyenler, bu albümü onun yerine koyamayacaklar ama bu albümü bir Duman albümü ile kıyaslamak da, Kaan Tangöze’nin solo albümüyle kıyaslamak da anlamsız. Onun yerine yıllardır aynı grubun müziğini üreten iki müzisyenin farklı kimyalarına şahit olmanın heyecan vericiliğine teslim olmak lazım.Daha önce sesini duymadığımız Barokas’ı bu albümde şarkı söylerken dinlemek ve “Yahu şarkıcı olarak da hiç fena değilmiş” demek bile tek başına bir macera olabilir tadını çıkarmak isteyenler için.  

İki solo albümün çok benzer iki albüm kartonet dokusunda buluşmaları ise bilinçli bir tercih de olabilir, bir tasarımcı cilvesi ya da bir tesadüf de, orasını bilemem.

Daha Mart ayındayız ama yılın en iyi albümlerinden birini şimdiden elimize aldığımız rahatlıkla söylenebilir.