Büyüyünce anne olacağım hayalleri kuran bir çocuk olmadım ben. İlk gençlikte bir ara özendim ama o da geçti. Bir canlının, çocuk ya da kedi, bakımını üstlenme fikri hep zor geldi bana, yoğun çalışma hayatının etkisiyle. Geçtiğimiz yıl, bir arkadaşımın kedisi ile tanışana dek. Aslında aramızda bir ilişki kurulsun diye hiçbir çaba sarf etmedim. Ama o ne zaman beni görse, ufak ufak sokuldu. Üzgün olduğum bir gün kolumu yalayarak beni teselli ettiğinde böylesi bir şefkati daha önce hiç yaşamadığımı fark ettim. Bir süre sonra arkadaşımı nasıl özlüyorsam kedisini de öyle özlemeye başladım. Acaba bana mı versen filan gibi imalarda bulundum ama derhal püskürtüldüm. Annesinden çocuğu istenir mi hiç? Cehalet işte. Baktım olmuyor, kedi edinme fikrini dolaştırmaya başladım kafamda. Kedi sahibi arkadaşlarımla konuştum, kitaplar okudum… İç hazırlığını yapmadan, böyle büyük kararlar alan biri olmadığımdan epey bir mesai harcadım. “Sahip olmak” duygusundan ziyade, “yol arkadaşı /anne” olma duygusu ağır ağır gelişti içimde. İnternet üzerinden kedi edindiren sitelerde günlerce gezdikten sonra onu gördüm. Sarmanla Ankara kırması sarı beyaz küçük hanımı… Tesadüf bu ya sahibi de gazeteciydi. Uzun bir mülakatın ardından, mesleki dayanışmanın da etkisiyle bu sarışın bebeğin annesi olma şansına eriştim. Adını Prenses koydum.

 

 

Bir aydır bir kedi annesiyim. Prenses üç aylıktı bana geldiğinde. Ve durmaksızın hapşırıyordu. Veterinere gittiğimizde akciğerlerinde ağır bir enfeksiyon olduğunu öğrendim. On gün sürecek bir antibiyotik tedavisi verdi veteriner. Eve geldik birlikte. İlk günden, verev uzanmak kaydıyla sahiplendiği kanapeme oturdu. Birbirimizin gözlerine baktık. O an içimde duyduğum sızı, korku ve çaresizlik daha önce yaşadıklarımın hiçbirine benzemiyordu. Ya iyileştiremezsem, bakamazsam? Annemi aradım. Beş çocuk yetiştirmiş bir kadın olarak o bilirdi bu hasta çocuğa bakma psikolojisini. Uzun uzun konuştuk. Ben ağladım, o güven verdi. İlaç yetmez sevgini eksik etme dedi.