İkinci kadının dramıyla ilgili en vurucu filmlerden biri geçen hafta vizyona girdi. Andrew Haigh’in yönettiği, başrollerini Charlotte Rampling ve Tom Courtenay’in paylaştığı ‘45 Years/45 Yıl’. Rampling (Kate) ve Courtenay (Geoff), bu filmdeki rolleriyle 2015 Berlin Film Festivali’nde En İyi Kadın Oyuncu ve En İyi Erkek Oyuncu ödülünü aldılar. Nasıl almasınlar ki, onlar yaşıyor, biz filmi izleyenler perdedeymişiz, oynuyormuşuz gibi... O kadar sahiciler...

 

Film, evliliklerinin 45. yılını kutlamaya hazırlanan çiftimiz Geoff ve Kate’in verecekleri davetten bir hafta önce başlıyor. Tatlı bir karı koca... Güzel bir evleri var, birbirlerine saygı ve sevgiyle bağlı oldukları her hallerinden belli. Evet bazı şeyler eskimiş ama onlar eskinin içindeki olgunluğun tadını sürüyor. Alışkanlığın içindeki güvenlik duygusunun... İhtiyar değiller. Yaşlılar. Mutsuz değiller. Huzurlular.

 

Yıldönümü hazırlıkları sürerken Geoff, hayatlarının akışını değiştirecek bir mektup alıyor. Mektupta Kate ile evlenmeden önceki kız arkadaşı Katya’nın cesedinin İsviçre Alpleri’ndeki buzullar içerisinde bulunduğu yazıyor. 1962’de Geoff’la birlikteyken gerçekleşen kazada ölen Katya’ya ancak ulaşılabilmiş. Katya ile ilgili geçmişe dair ayrıntılar ortaya çıktıkça Kate altüst oluyor. Bedeni 20’li yaşların gençliğinde ve güzelliğinde kalmış bir eski sevgiliyle nasıl rekabet edilir ki? Hele de kocanın, ölmeseydi o eski sevgiliyle evleneceğini bile bile... Geoff açısından bakıldığında da hayat çok kolay değil aslında. Yarım kalmış, yaşanmamış bir ilişkinin ağırlığını kaldıracak gücü yok. Çok çok da sigaraya yeniden başlayabilir; başlıyor da... O mektuptan sonra varsa Katya, yoksa Katya, zihninde... Eski fotoğraflarda yaşlanmış hatıraları temize çekme arzusu... Bunun her halinden belli oluşu ve 45 yıl sonra ikinci kadın oluveren Kate’in duyduğu rahatsızlık... Bütün bunlar yetmezmiş gibi, tavan arasında bulduğu o fotoğraf... Katya’nın ölmeden hemen önce çekilmiş bir fotoğrafı: Genç, güzel ve hamile... 45 yıl boyunca çocuk sahibi olmanın lafını bile etmeyen Geoff babalığa mı hazırlanıyormuş? Demek ki çocuk istemediği doğru değilmiş... Peki ama neden?

 

Sorular, sorular... Şüpheler, kırgınlıklar, yabancılaşma, öfke... Hepsi art arda gelir ya hani... Senden esirgenen, bir başka kadına hediye gibi sunulduğunda. Hiç zahmetsiz, gönül rızasıyla... Demek ki onu daha çok sevmiştir. Onda gördüğü kendini... Hepsi bu aslında. Yaşaması yazması gibi bir çırpıda değil, kolay hiç değil ama böyle işte.

 

Peki ama o 45 yıl boşuna mı geçti? Yıllar o kadar da önemli değil mi? Eski bir sevgilinin hayaleti yarım asır sonra gelip yerle yeksan edebilir mi her şeyi?

 

Biz bu soruları soradururken Kate son tepkisini hiç konuşmadan, edasıyla, bir tek bakışıyla veriyor ki sırf o bakışı görmek için bile izlemeye değer ‘45 Yıl’ı. İkinci kadının dramını şekerlendirmeden, yapış yapış olmadan anlatabildiği için... Anlam ve anlamsızlığı hiç acımadan çarpıştırdığı için... Kıskançlığı ve aşkı bu kadar güzel ve insani bir şekilde çizdiği için... Berlin’den aldığı iki ödülün hakkını fazlasıyla verdiği için...