"Hayatımızda ne eksik biliyor musun?" diye sordu. Severim ben böyle varoluşcu soruları. Hele çok değer verdiğim birinden geliyorsa, söylediği her sözü mıh gibi aklımda tutuyorsam... Bir sürü kelime uçuştu zihnimde. Kallavi kallavi türden. Ama o, her zamanki serinkanlılığı ve sadeliğiyle 'şiir' dedi usulca. Sonra devam etti: "En azından ayda bir defa toplanmalıyız bir rakı masasında. Sevdiklerimizle... Saatlerce şiir okumalı, şiir konuşmalıyız. Mutluluk biraz  böyle bir şey..." Eyvah rakı da içemem ki ben! Ama olsun.  Sofrasını bilirim... Lezzetlerini. Beyaz peynir, kavun, tarama, patlıcan salatası, haydari, muska böreği, mitite köfte, lakerda, karides, topik, pilaki, kaya koruğu, badem...  İncecikten bir Müzzeyyen Hanım... Mezelerin buğusunda, sohbetlere teğellenen Nazım Hikmet'ler, Gülten Akın'lar, Cemal Süreya sonra, Edip Cansever ve tabii Turgut Uyar, Ahmed Arif, Can Yücel, Birhan Keskin dizeleri... Hayali cihana değen bir masa. Ben öyle şiirli bir masada oturmayalı ne çok zaman oldu. İş için olanları saymazsak, şöyle uzun uzun şiir okumayalı...  Siz en son ne zaman yaptınız bunu? İçimi çektim. Haklıydı. Eksik ki ne eksik.

 

Bu hafta her yanım griple kesilmiş, kafamın içinde çoktan baskıya gittiği halde gözden geçirmeden edemediğim ek, dergi sayfaları, öksürük, boğaz ağrısı, topluca eve yollandık bir çarşamba günü işten çıkıp. Çantama YKY'nin yeni yayımladığı Edip Cansever'in 'Yerçekimli Karanfil'ini yerleştirdi  m özenle. Aynı özenle çıkardım çantadan, eve geldiğimde.  Salona geçip, mavi battaniyeyi üstüme aldım, kitabı kucağıma... Hastalıktan sebep, bir fincan ıhlamur... Çevirmeye başladım sayfaları. Kimbilir kaç kez okudum ben bu kitabı. Yeniden buluşmak güzel. Hem bu özel bir baskı. Edip Cansever’in 1958 Yeditepe Şiir Armağanı’na layık görülen 'Yerçekimli Karanfil'inin  1957 yılında yapılan ilk baskısındaki Orhan Peker’e ait özgün kapak tasarımı kullanılmış. İnsan dokunmaya kıyamıyor. Ayrıca yazarın yazım tercihleri olduğu gibi korunmuş. Önce bir solukta okuyup bitirdim kitabı. Sonra başa dönüp, ağır ağır okumaya başladım.

 

Bir sevdayı büyütüşünü Cansever'in bir kez daha hayranlıkla andım...  İçe düşen bir karanfil marifetiyle.  Elden ele dolaştırarak. 

 

 

 

 

Aşkın en güzel tariflerinden biri geldi, bir başka şiirde. Bir erkeğin sabah seremonisine yansıyan, tıraş olmayı eziyetten çıkaran, gardrobun en iyisini seçtiren.  Görmesinden, tatmasına, duymasından, koklamasına, dokunmasına beş duyusunu değiştiren. Kavak yelleri estiren. Yaşama sevinci veren. 

 

 

 

Bazı insanlar öyle güzel güler ki... Bunu da en iyi Cansever anlatır. O güldükçe o hep yaşama ayarlı yanımızı görür gibi oluruz aynada. İnsanın hayata hevesi en iyi gülüşünde belli eder kendini. Bir kahkahalık ömrü vardır karanlığın aslında. 

 

 

Tek tarifi de yoktur aşkın Cansever'in şiirinde. Onu, biri diğerine hiç benzemeyen imgelerle, duygularla hep yeni baştan tanımlar.

 

 

Güzel sorular soran şiirlerin şairidir Edip Cansever. 

 

 

Bu hafta da böyle... Bana iyi geldi, mutlu etti beni bu dizeler. Siz de bu pazar bir kahve içimi şiir okuyun istedim. Varsa hayatınızda öyle bir eksik, tamamlansın bir ucundan. Sonra da bir akşam bir dost sohbetinde, yanınızda sevdiğiniz insanlar, sevdiğiniz şairler... Kimbilir karşılaşırız belki...