Bir süreli yayının varlığını uzun yıllar devam ettirmesi, gümüş ve altın yılları bir çırpıda geride bırakıp ‘dalya’ demesi öyle sık yaşanan bir durum değil. Dünyada da Türkiye’de de. Hele günümüzde çok daha zor. Çağ değişiyor; kitle iletişim araçları, haber kaynakları… Daha da değişecek. ‘Okumaya vakti olmayanlar’ için kitapların kısa versiyonlarının aplikasyonlarla okura sunulduğu bir dönemdeyiz. Her ayın 1’inde gazete bayiine gidip dergi almak, ay boyunca onu okumak özetle ‘dergi okuru 

olma’ kültürü son yıllarda çok kan kaybetti. Dergiciliğin basın pastasındaki yeri 

daraldı. Satışlar düştü. Dijital yayıncılık dünyasının sonsuz imkânlarına kaptırdı insanlar kendilerini. Kâğıt fiyatlarındaki artış bu yangını iyiden iyiye körükledi. Bu nedenlerle birbirinden güzel çok sayıda dergi yayın hayatına son vermek zorunda kaldı.

 

Ama içlerinden biri 50 yıldır direniyor. 50 yıldır Türkiye’nin sanat hafızasını tutmaya devam ediyor. 50 yıldır sanat okur yazarlığının eğitimini veriyor, yeni okurlarla buluşuyor, yenileniyor, dönüşüyor; dijital mahallenin baskısına aldırış etmeden yolunda bütün hızıyla ilerliyor: 29 Eylül’de yarım asrı geride bırakan Milliyet Sanat dergisi!

 

Bu başarıda çok kişinin imzası, emeği var. Öncelikle Abdi İpekçi’nin 50 yıl önce bir sanat yayını ihtiyacını görüp onu hızla hayata geçirme ve yaşatma kararlılığı. Kurucu ekip olan Şakir Eczacıbaşı, Akal Atilla, Oğuz Akkan ve Zeynep Oral gibi duayenlerin yayın ilkelerinin belirlenmesinden uygulama aşamasına kadar kılı kırk yararak gösterdikleri özen, ‘sanatın gazeteciliği’ni yapmadaki ustalıkları. Milliyet Sanat’ın ikinci dönemine damga vuran ve dergiyi milenyuma hazırlayan Tuğrul Eryılmaz’ın, onu dünyada benzerleriyle aynı lige yerleştiren gazetecilik vizyonu. Eryılmaz’ın ardından yayın yönetmenliğini üstlendiğim son 14 yılda ekip arkadaşlarımla birlikte, üzerimizdeki sorumluluğun bilinciyle modern dergiciliğin kalıplarını zorlayışımız, pandemiyle imtihanımız… Bugüne dek dergiye kalemiyle can suyu olan yazarlarımız. Milliyet Sanat’a her dönem sahip çıkan sanatçılarımız. Her zaman Milliyet Sanat’ı destekleyen ana kurumumuz Milliyet gazetesinin yönetimi ve yöneticileri. Ve elbette, ‘Milliyet Sanat okuru’ olma sıfatını nesilden nesile geçiren sadakatli sanatseverler. 50 yıllık böylesine görkemli bir yapının harcında her birinin emeği büyük. Bu halkadan tek parça eksik olsaydı, ölü dergiler mezarlığında birilerinin onu anmasınıbekleyecekti Milliyet Sanat.

 

Ama öyle olmadı. 50 yıl boyunca hep genç kaldı. Ebedi bir gençlik bu. İnanıyorum ki 100. yılında da yıllara meydan okuyacak. Tek bir kırışıklığı olmadan, sarkmadan, sararıp solmadan, olgunluğun koyu deminde. Bunun sırrını, mizanpajı görsel yönetmenimiz Ayla Dündar tarafından yenilenen dergimizin bu sayısındaki 50. yıl dosyasında ayrıntılarıyla okuyabilirsiniz.

 

Ben, Milliyet Sanat’ı bugüne getiren tüm yol arkadaşlarına teşekkür etmek isterim. 18 yaşından beri onu takip eden bir okuru, 30 yıllık meslek hayatı bu dergiyle onurlandırılmış bir gazeteci olarak. Bütün meslek büyüklerime, 50 yıl Milliyet Sanat’ın rahle-i tedrisinden geçmiş sanat gazetecilerine, sanatçılarımıza, yazarlarımıza, her zaman arkamızda duran Milliyet Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Mete Belovacıklı’ya, 2011 yılından bu yana Milliyet Sanat’a her türlü desteği veren, başta Erdoğan Demirören olmak üzere, Meltem Demirören Oktay’a ve tüm Demirören Ailesi’ne… Ve en çok da değerli okurlarımıza. Türkiye’nin en köklü sanat dergisini 50 yıl boyunca evinden, kütüphanesinden, iş yerinden ve kalbinden eksik etmeyen.

 

Sanatsız toplumların aksine, onu hayat damarı kabul etmiş Mustafa Kemal’in öğüdünü her daim tutan sanatseverler, Milliyet Sanat dergisini gelecek yüzyıla el üstünde taşıyacaktır. Okuruyla, sanatçısı, yazarı, çizeri, gazetecisiyle... Milliyet’in meşalesinin aydınlığında. Yolu ve bahtı açık olsun. 

 

Nice 50 seneleri olsun. 

 

100 yaşına ne kaldı ki?