Maggie Nelson, hiç kuşkusuz kendisi de ‘mavi ruh’a sahip insanlardan biri. Maviye duyduğu tutkuyu anlatırken, büyük bir tanıdıklık hissiyle adeta mavi bir suyun içinde yüzer gibi dolaşıyor etrafında. Felsefeden şiire, şarkı sözlerinden mitolojiye, sanattan seyahate uzanan bu yolda; mavinin ruhuna erişebilmek, en küçük zerresine ulaşabilmek için adeta onu kazırcasına uğraşıyor. Ve her seferinde yeni mavi katmanlar çıkarıyor ortaya. Mavi ise her defasında farklı bir tonla belirirken gözünüzün önünde, sırrını vermeden giderek daha da derinlerine çekiyor sizi.

 

 

Bizde de Kolektif Kitap’tan yayınlanan Mavibent, adı üstünde bentlerden oluşan bir kitap. Yazarı Maggie Nelson, Amerikalı bir şair, sanat eleştirmeni, öğretim üyesi ve aralarında National Book Critics Circle Eleştiri Ödülü’nü de alan The Argonauts gibi beş kurmaca kitap ile dört şiir kitabının da sahibi. Mavibent de yoğun bir şiirsel üsluba sahip olsa da, tam olarak adlandırılamayan, felsefe ile şiirin, tarih ile sanatın arasında gezinen kendine has özel bir tarza ve kategoriye sahip o özel kitaplardan…

 

“Mavibent”, orijinal adıyla “Bluets, aslında adını Joan Mitchell’ın “Les Bluets” adlı 1973 tarihli tablosundan alıyor. Ama bu kitap yalnızca bir renk güzellemesi olarak tanımlanamayacak kadar derin ve zengin bir yapıya sahip. Otobiyografik bir tarzda yazılmış kitap, aslında geri planında yitip gitmiş bir aşkın ardından yazılmış bir tür ağıt gibi de okunabilir, ‘mavi’ye sığınılmış, ‘maviden bent yapılmış’ bir tür terapi günlüğü olarak da, dünyadaki tüm mavi kavramlar ve objelere dair tutulmuş bir tür şiirsel katalog gibi de… Yazarın yalnızca eski sevgilisinden değil, kaza geçirdiği için felç kalan en yakın arkadaşından da bahsettiği, bu hüznün en zarif tonuyla yazılmış kitapta; zaman zaman ise yazarın dilinin beklenmedik bir şekilde değiştiğini,cüretkar bir şekilde cinsellikten de bahsettiğini görüyorsunuz. Kalpteki yangıdan vücuttaki nabız atışlarına dek bir aşkın tüm iklimlerini 100 sayfalık küçücük bir kitapta en derininden anlatmayı başaran yazarın, zaman zaman ani, küçük elektrik kıvılcımları saçan, zaman zamansa büyük bir dinginlikle usul usul konuşan, adeta dans adımlarıyla ilerleyen nefis bir dili var. 

 

Nelson, bir Lucinda Williams şarkısından bahsederken “Mavi, ‘yalnız kalınca bana sevgi gösteriyor/ Ve önce beni düşünüyor;’ diye söylüyor Williams şarkıda. Ne kadar ilginç; sanki mavi hem kalp hem de zihin sahibi,” diyor. Mavi kadar, bu güzel, küçük kitap da;kalbinizdeki ateş her ne kadar alevin en kızıl tonunda olursa olsun, serin dinginliğiyle sizi şefkatle sarıp, su gibi sakinleştirmeyi başarıyor.