FIRAT KARADENİZ

 

UEFA, 2005 Şampiyonlar Ligi Finali'nin İstanbul'da, Atatürk Olimpiyat Stadı'nda oynanacağını açıklandığında her futbolsever gibi heyecanlandığımı hatırlıyorum. Henüz üniversite hayatımın ilk yılıydı. Tahmin edebileceğiniz gibi bu statüde bir maçın biletlerine yetecek kadar param yoktu cebimde. Üstelik bilet bulabileceğim de garanti değildi. Çünkü tarafsız sahada oynanan final maçlarının biletleri iki takım taraftarları arasında paylaştırılır; tarafsız futbolseverlere çok az bilet kalırdı. Fakat 25 Mayıs 2005'te oynanacak maçın böylesine bir heyecan fırtınasına dönüşeceğini bilebilsem elimden geleni yapardım. Hiç olmazsa Beşiktaş'ın kapalı tribününden tanıdığım birkaç 'girişimci' gibi gelen yabancı taraftarlara değerinin 4-5 katına bira satarak karaborsa biletin parasını çıkarmaya çalışırdım. Bilemedim.

 

Finalin adı belli olduğunda herkesin heyecanı daha da arttı: İngiliz devi Liverpool, İtalyan devi A.C. Milan'a karşı oynayacaktı. İki kulübün taraftarlarına da hayran olan benim gibi biri için İngiliz temsilcisi kalbimde bir adım daha öndeydi. The Beatles ve "Asla Yalnız Yürümeyeceksin" kadar hayranı olduğum Pink Floyd'un "Fearless" kaydının da etkisi büyüktü bunda. 

25 Mayıs gelip çattığında şehirde neredeyse elle tutulabilecek bir heyecan vardı. Sabah uyandığımda hissetmiştim bunu. Ya da ben abartıyorum. Maç saati yaklaştıkça Atatürk Olimpiyat Stadı'na giden tüm yollar tıkandı. Arabalarından inen Milan ve Liverpool taraftarları çamurlara bata-çıka stadyuma yürüyor, içiyor ve bağırıyordu. Ben ve benim gibi birkaç sersem futbol tutkunu arkadaşım da tüm bunları evimizin rahatlığında izliyorduk. Maça gitmemenin pişmanlığının başımıza vurmasına saatler kalmıştı oysa. 

 

İngilizler hiç unutmadı

 

Maça hızlı başlayan taraf İtalyan temsilcisi oldu. Daha ilk dakikada Milan'ın efsane kaptanı Maldini durumu 1-0'a getirdi. 38 ve 44'üncü dakikada sahne çıkan ise Arjantinli Crespo oldu. İlk yarıda 3-0'lık skor... Tam bir şok! İkinci yarı işler değişti. İngilizlerin kaptanı Gerarrd farkı ikiye, Smicer bire indirdi. 60'ıncı dakikada Alonso'nun golüyle ise beraberlik geldi. 90 dakikanın sonunda ve uzatmalarda başka gol olmadı. Penaltılardan, moral üstünlüğüyle, galip çıkan ise Liverpool olmuştu. Böylece İstanbul, Şampiyonlar Ligi'nin en büyük geri dönüşlerinden birine ev sahipliği yaptı. Bu efsanevi maçtan sonraki günlerde İngilizler, İstanbul'a da şükranlarını sundukları şu marşı söylemeye başlayacaklardı: "İlk önce Wembley'de kazandık / Daha sonra ise Paris'te / 1977 ve 1984 Roma'daydı... Biz beş kez kazandık / İstanbul'da bunu beş kez kazandık..."

 

Dillere destan...

 

Bu çok kişisel Liverpool - Milan hikayesini anlatmamın nedeni İthaki Yayınları tarafından basılan "Liverpool FC: 10 Maçta Efsanenin Anatomisi" kitabı... Jonathan Wilson ve Scott Murray'nin imzalarını taşıyan kitap kırmızı beyazlı efsanenin unutulmaz 10 maçını anlatıyor. Ve tabii ki bunların sonuncusu 2005'te İstanbul'da oynanan o dillere destan final.

Kitaptaki diğer maçlara gelirsek... Wilson ve Scott, 29 Nisan 1899'da oynanan Aston Villa - Liverpool maçıyla çıkıyor yola. Wolverhampton Wanderers - Liverpool (31 Mayıs 19479), Liverpool - Leeds United (1 Mayıs 1965), Liverpool - Crvena Zvezda (6 Kasım 1973), Liverpool - Borussia Mönchengladbach (25 Mayıs 1977), Liverpool - Roma (30 Mayıs 1984), Liverpool - Nottingham Forest (13 Nisan 1988), Everton - Liverpool (20 Şubat 1991), Roma - Liverpool (15 Şubat 2001) duraklarını uğruyor ve finali İstanbul'da yapıyor. 

 

Yeni bir başarı bekleniyor

 

Jonathan Wilson, Türkçe baskı için kaleme aldığı önsöze "Türkiye ve özellikle İstanbul, Liverpool’un tarihinde her zaman özel bir yere sahip olacak" cümlesiyle başlıyor. Bu kırmızı beyazlı taraftarların hislerine tercüman olabilecek bir cümle. Çünkü Wilson'ın da kitabında anlattığı gibi o efsane final Liverpool'a kendini tekrar 'büyük' hissettirmişti. '70'li ve '80'li yıllardaki başarılarla büyüyen nesil, '90'lı ve 200