Bu filmden önce ikinci filmim ‘The Invisible Woman’ı yönettim. Kendi filmimin kurgusunu bitirip ‘The Grand Budapest Hotel’in çekimlerine başladığımda açıkçası rahatladım. Çünkü Anderson gibi her şeyi kontrol eden, dört dörtlük hazırlık yapmış bir yönetmenin ellerine bıraktım kendimi. Yönetmenlik yoluna yeni girmiş biri olarak Anderson kadar kontrollü, her yaptığını bilen birini görmek müthiş bir deneyim. Oyunculukta aşırı spesifik olmasını garipsediğim anlar oldu açıkçası.  Dedim ki, pek manevra yapacak yer yok. Stil, görsellik, kompozisyon ve ritme dair kafasında çok kesin bir şey var. Bir oyuncu olarak rock’n’roll yapmak istediğiniz ve kendinizi sınırlanmış hissettiğiniz anlar da oluyor. Diğer yandan tekrar çekimlerde çok cömert bir yönetmen ve zamanla belli özgürlüklerim olabileceğini anladım. Anderson film yönetirken bestekâr gibi hareket ediyor. Filmlerini izlerken de müzikal ritmi hissedebilirsiniz. Müzikal bir hassasiyeti var filmlerinin..

 

 

 

 

Biraz abarttım ama ortalama 12-15 denebilir. Bazen artıyordu. Ama bu durumu sevdim. Eğer karşımızdaki yönetmen size yeni fikirler veriyorsa çok tekrarlı çekim yapmakta hiçbir sorun yok. Anderson’a filmin başında dedim ki, “Bir metoda karar verelim. Sen bir şey demeden önce 1-2 tekrar alalım sonra bana istediklerini söyle. Tamamdır dediğinde 1-2 kez de kendim bir şeyler yapayım.” Kabul etti.

 

 

Evet, neyse ki Anderson oradaydı. Tiyatroda komedi zamanlamasını deneyip görmek kolay. Ama filmde kendinizi yönetmene bırakıyorsunuz. Anderson’ın kendisine özgü bir komedi anlayışı var. Eğer komedi oyunculuğu yanım varsa ancak yönetmenin becerisiyle ortaya çıkıyor.