Altın Palmiye adaylarından "Jeune & Jolie"nin yönetmeni, Fransız sinemasının en öne çıkan isimlerinden François Ozon ile bir yuvarlak masa söyleşisinde bir araya geldikNİL KURAL

Altın Palmiye için yarışan “Jeune & Jolie” (Genç ve Güzel), Fransız sinemasının parlak yönetmenlerinden François Ozon’un yeni filmi. Uzun yılların ardından genç bir karakteri merkeze alan ve model kökenli Marine Vacht’ı ilk başrolüne yerleştiren Ozon, ilk cinsel birlikteliğinin ardından kendi isteğiyle, deneyim kazanmak için fahişelik yapmaya başlayan Isabella’nın hikayesini konu alıyor. Cannes’da bir yuvarlak masada söyleşisinde bir araya geldiğimiz François Ozon’la yeni filmini konuştuk.

Filmin başrolü için aklınızda hep Marine Vacht mi vardı?

Hayır, pek çok kişiyi denedim. Hatta modellik kökenli olduğu için Vacht’la ilgili şüphelerim vardı. Modeller oyuncu oluyor ama genellikle sonuç iyi olmuyor. Güzellik yeterli değil. Onun güzelliğin yanında gizemli bir yönü var. Seçmelerde Fransız sinemasının o yaşlardaki bütün oyuncularını denedim. Oyuncular denemek için polisle olan sahneyi verdim. Vacht orada değil gibiydi. Bu da yönetmene oyuncunun yüzüne istediğini yansıtma imkanı veriyor. O anda karar verdim.



Isabella’nın fahişelik deneyimlerini neredeyse masal gibi sunuyorsunuz. Bir iki tane karanlık dışında...

Isabella’nın deneyim dışında çok mutlu olduğunu gösteriyor değilim. Şu da var; parası var, sokakta değil. Müşterilerini internetten buluyor, belli bir kontrolü var. Anestezi gibi, güçlü bir hissin ve deneyimin peşinde. Georges ölene kadar da ne yaptığının farkında olmuyor. Filmde karakteri yargılamak istemedim. Film fahişelik iyidir deneyin gibi bir şey de söylemiyor. Ama belki bu kız için iyi bir deneyimdir. Güçlü bir kız, sağlam bir aileden geliyor. Büyük problemleri yok, finansal açıdan rahat. Kadınların cinselliğiyle ilgili bir fanteziyi yaşıyor. Pek çok kadının böyle fantezileri olabilir. Fanteziler olabilir, iyi kötü demiyorum; olabilir diyorum.

Ergenlikle ilgili bir film çıkma fikrinden mi ortaya çıktı “Jeune & Jolie”?

Kariyerimin başında ergenlikle ilgili kısa filmler çektim. Sonradan fark ettim ki, “Kumun Altında”dan beri bütün filmlerim ya yaşlı ya da kendi yaşımda insanlarla ilgili. Bir önceki filmim “Başka Bir Hayat / Dans la Maison”da iki genç aktör var. Bu filmi çekerken genç aktörlerle çalışmanın ne kadar zevkli olduğunu hatırladım. “Taze tenin tazeliği”ni gösterme testine yeniden girmek istedim. Şu da var, Fransız sineması ergenliği sürekli idealize ediyor. Buna karşılık kendi yorumumu göstermek istedim çünkü ben ergenliğe ilgili en ufak nostalji duymuyorum. Çoğu Fransız ve Amerikan filminde ergenlik hayatın en güzel dönemi olarak gösteriliyor. Benim içinse bir felaketti ve çoğu insan için de öyle. Ama kız için finalim umut dolu, bir şeyler öğrenmiş olarak bitiriyor.

Ergenlik hikayesinde fahişeliğe nasıl karar verdiniz?

Klişelere girmeden fahişelikle ilgili bir film çekmeyi de uzun süredir planlıyordum. Ergenlik filminde uyuşturucu da anoreksi de olabilirdi. Anlatmaya çalıştığım hayatın bu döneminde güçlü duygular yaşamaya çalıştığımız... Ama şu da var, sonsuza kadar yaşamayacağımız sandığımız için bir şeyden de korkmuyoruz o dönemde. Şu anda asla yapmayacağımız şeyleri yapmamız mümkün oluyor.

Filmde kendi yaşıtlarıyla bir ilişki kurabilecek bir kızın fahişelik yapmasında inandırıcı olmayan bir yön var.

Gerçekçi bir film peşinde değilim. Sorular sormak için bu karakteri takip ediyorum, yanıtlar bende değil. Her film bir zorluk. Ama Isabella’nın yaşadığı gibi durumların olabildiğini biliyorum. Psikologlarla, polisle konuştum ve böyle örneklerden bahsettiler. Bu o yaştaki kızların tipik davranışıdır demiyorum ama olabileceği de gerçek.

Karakteri kız yerine erkek seçmeyi düşündünüz mü?

Evet, hatta senaryonun ilk halinde aynı hikayeyi bir erkek karakterle anlatıyordum. Çoğu filmimde karakterin cinsiyetini değiştiririm. Birçok insan bana övgü olarak “A, çok iyi kadın karakter anlatıcısısınız” der ama benim için kadınları anlatmak çok daha kolay. Daha rahat mesafe koyabiliyorum.



Araştırma yaptınız mı?

Evet. Filmde sahnesi olan psikolog, ergenlerle çalışan çok ünlü bir psikolog. Ona senaryoyu verdim ve "Ne düşünüyorsun, gerçekçi mi?" diye sordum. "Tabii ki" dedi. Öyle hikayeler anlattı ki...

Genellikle zengin ailelerin kızlarının böyle hikayeleri olduğunu söyledi.Çoğunlukla da zengin ve çocuklarına baskı yapan ailelerinin kızlarında rastlanıyormuş. Ama ben filmimde baskı yapan bir aile yerine liberal bir aile göstermeyi seçtim...

Filmi izleyen genç insanların ne hissetmesini istediniz?

İzleyicilerimi hep hesaba katarım, bir şeyler hissetmelerini isterim. Filmi Paris’te küçük bir sinemada gösterdim. Arkadaşlarım geldi. Filmden sonra bazı anneler kızlarını arayıp, “Yarın oturup konuşacağız” dediler. Bu çok iyi çünkü film bir diyalog kurduruyor. Ergenler gizemliler ve kendi dünyalarına çekiliyorlar. Bu yüzden pek çok arkadaşımın facebook’ta kendi çocuklarıyla arkadaş olup neler olup bittiğine bakmak için sahte kimlikleri var.