NİL KURAL

 

Müzisyen ve oyuncu Charlotte Gainsbourg, onu tercih eden önemli yönetmenler arasına Wim Wenders’i de kattı. Gainsbourg’u gördüğünüzde birçok yönetmenin onu tercih etmesini, onunla çalışmasını anlamakta zorlanmıyorsunuz. Yumuşak konuşan iyi bir gözlemci. Ayrıca dürüst, ölçülü ve saygılı gözüküyor. Berlinale’de olma nedeni Wenders’in Berlinale’de yarışma dışı gösterilen 3D formatta çektiği dram ‘Every Thing Will Be Fine’da çocuğunu kaybeden bir anneyi canlandırması. Gainsbourg’la filmini ve Wenders’la çalışmayı konuştuk.

 

 

Senaryoyu okurken ilgimi çekti çünkü hikayenin alışılmadık bir anlatımı vardı, özellikle de sahnelerin seçimi ilginçti. Ritmi senaryoda bile hissedebiliyordunuz, bu da çok huzurlu bir ritimdi. Elbette ilk kez Wim Wenders’le çalışma fırsatını yakalamak da ilgimi çekti. Tanıştığımızda çok mutlu oldum. Bana orada istediğimi, sanki aileden biriymişim gibi hissettirdi.

 

 

Tabii ki. 1980’lerde ‘Paris, Texas’ı izlediğimden beri bütün filmlerini yakından takip ediyordum.

 

 

Benim kendi uyguladığım bir yöntem yok ve uyum sağlamanın bir yolunu buluyorum. Ama bu filmin benim için bir güçlüğü vardı, o da 3D çekilmesi. Wenders’ın 3D olmayan bir filmde nasıl çalıştığını bilmiyorum ama bu filmde sadece oyunculuklara konsantre oldu. Teknik zorluklar vardı, kamera büyüktü. İlk 3D çalışmam bu. Wenders’in çektiği ‘Pina’yı izledim, aksiyon olmayan bir filmi Wenders nasıl 3D’ye aktarıyor diye görmek için. 3D’nin drama ne katacağını çok ilgimi çekti. İnanılmaz bir sonuç bence çünkü 3D’nin mahremiyeti öldüreceğini düşünüyorsunuz ama mahremiyet katıyor. Wenders sadece bütün jestleri ve duyguları en alt düzeyde göstermemizi istedi. 

 

 

Tepkilerine ortak olamadım. Tam tersine tepkilerini takdir ettim. Bana bir azize gibi geldi. Wenders’in benim karakterime karşı güçlü hisleri, empatisi vardı sanki. Bir masumiyeti içinde barındıran bir karakter ve de cömert. Kendimi böyle biri gibi görmüyorum, aynı durumda kalsam içimde affetme hissi olmazdı. Keşke öyle olsam.

 

 

Hayır değil, ilk kez kısa bir sürede dört filmde rol aldım. Wenders’in filmi çekilen son filmdi, ondan sonra filmlerin tanıtımları başladı. Çok meşguldüm ve hiç benim ritmim değildi. İlginçti çünkü daha önce hiç yapmamıştım. Birinin bir bölümünü çekip daha bitmeden diğer filme gittim; aralarında mekik dokudum. Karakterler çok farklı olduğu için yadırgamadım ama tempo olağanüstüydü. Çocuklarımı çok çok özledim. Şimdi ara verdiğim için mutluyum, müzikle ilgileniyorum biraz.

 

 

Umuyorum ama çok zaman alıyor. 3 yıldır üzerinde çalıştığım bir albüm var. Araya hep filmler giriyor ve önceliğim filmler. Çünkü istediğim bir projeye beni 2 yıl bekleyin diyemem ama müzik bekleyebiliyor.

 

 

Elbette giderim.

 

 

Evet ama mütevazi bir şekilde. Çocuklarımı uyurken çiziyorum, olayım bu. Ama kendimi hep eleştirmeye eğilimliyim. Yaptığım hiçbir işi beğenmem. Kendimi çizimle ifade ederken, karakterimi ortaya koyamıyorum gibi geliyor.

 

 

 

Gerçek hayatta nasıl biri bilmiyorum, hiç tanımıyorum ama sahnelerde birlikte rol alırken uyum sorunu yaşamadık. Sahneler bittiğinde ise iletişim kurmadık.

 

 

Hayır, olmaz. Ama Franco’nun yaptığı okumalar, işler filan vardı. Böyle oldu bu kez.

 

 

Çalışma şekli mi bilmiyorum ama hep aktörlere odaklıydı. Kendi evrenini filme getiriyor. Bir personası var, bir tür rehber gibi denilebilir.

 

 

Tam da öyle değil. Çok güçlü bir karakter ve içinde bir öfke olduğunu da hissettiriyor.