NİL KURAL

 

51. Antalya Film Festivali’nin Oscar ödüllü konuğu Ellen Burstyn, 1970’lerde sonradan Yeni Hollywood olarak tanımlanacak dönemin yıldız oyuncularından biri. O dönemin önemli yönetmenleri Peter Bodganovich, Martin Scorsese ve William Friedkin’in de aralarında olduğu öncü yönetmenlerinin efsane filmlerinde rol aldı. Altı kez Oscar adayı olan aktris, yeni nesil yönetmenlerin de tercih ettiği bir isim olarak kariyerini sürdürüyor. Darren Aronofsky’nin ‘Bir Rüya için Ağıt’ındaki (Requiem for a Dream, 2000) rolü ona Oscar adaylığı getirdi. Christopher Nolan’ın heyecanla beklenen yeni filmi ‘Interstellar’da da karşımıza çıkacak. Burstyn ile Antalya’da ABD politikalarından kariyerine uzanan bir sohbet gerçekleştirdik. 

 

 

O zamanlar içindeyken özel olduğunu bilmiyorduk. Sonradan Hollywood’un Altın Çağı olarak görüldü. Sadece film çekiyorduk. Bob Rafelson’la arkadaştım, BBS diye bir şirketleri vardı. ‘Five Easy Pieces’ ve ‘Easy Rider’ı çekmişlerdi. Sonradan Bodganovich  yönetmenliğinde ‘The Last Picture Show’u çektiler. Bu film için seçmelere katıldım ve kabul edildim. Bu filmi çektim ve Bob’ın yönettiği ‘The King of Marvin Gardens’ın seçmelerine kabul edildim. Jack Nicholson da o ekiptendi. Herkes tanıdıktı bir şekilde, arkadaş grubu gibi. Özel bir şey yaptığımızı düşünmüyordum. Filmler çekiyorduk. Pahalı filmler değillerdi ama iyi karşılanıyorlardı. Ne zamanki uluslararası şirketler stüdyoları devraldı, o zaman Yeni Hollywood döneminin kıymetini anladık. 

 

 

‘Şeytan’ öncelikle çok popüler bir romanın sinema uyarlamasıydı. Ben seçildiğimde herkes Regan’ın annesi Chris MacNeil rolünün peşindeydi. Büyük bir film olma ihtimalinin herkes farkındaydı. Gösterime girdiği sabahı çok iyi hatırlıyorum. Evimde kahvaltı ediyordum. Televizyonu açtım, sabahın körü olmasına rağmen Montreal’de filmi izlemek için geceden beri sırada bekleyenleri gösteriyorlardı. Büyük bir film olacağının ilk işareti olarak bunu gördüm. Nitekim oldu. Çok korkutucu olmasının sebebi çok gerçekçi olması. William Friedkin filmin gerçekçi olması için elinden geleni yaptı. Korkutucu bölümler geldiğinde izleyiciler karakterlere ve olaylara çoktan kendilerini kaptırmış oluyordu. 

 

 

1970’lerde iki hafta prova yapardık. Mesela ‘The Last Picture Show’ için Teksas’a gittik. Tüm oyuncular ve ekiple aynı otelde kaldık. Sette prova yapıyor, üstelik boş vaktimizi de birlikte geçiriyorduk. Çok fark ediyordu. Oyuncular bağ ve arkadaşlık kuruyordu. Gerçek arkadaşlık bence filmde de kendini gösteriyordu. Bunun şimdilerde olmaması büyük bir kayıp bence. 

 

 

Broadway’de bir oyunda rol alıyordum. Yapımcı gitmeme izin veriyordu ama bir gece oyunu kaçıracaktım. O kadar beğenilen bir oyundu ki insanlar aylar öncesinden bilet alıyordu. Vicdanımı yokladım. İş mi ödül mü diye... İşi seçtim. 

 

 

Bence Cumhuriyetçilerin başkanımız Obama’ya yaptıkları yanlıştı. Büyük bir başkan olabilirdi. Ama kendileri de itiraf etti ki bir araya gelip yapmak istediği her değişikliğin önünü tıkadılar. Başarılı da oldular. 

 

 

1970’lerde ABD’deki Sufilerin başında olan Pir Vilayat Inayat Khan’la tanıştım ve o zamandan beri bu grubun bir parçasıyım. Bu yüzden de Mevlana’yı seviyorum. Evini göreceğim için çok seviniyorum. Sufi şiirini de İran şiirine hayranım. Müslüman Sufiler beni Sufi kabul eder mi bilmiyorum ama Khan geçmişi ne olursa olsun insanları bu gruba alma konusunda çok kapsayıcıydı.