NİL KURAL

 

Shakespeare uyarlamalarıyla tanınan ünlü İngiliz yönetmen ve aktör Sir  Kenneth Branagh, Türkiye’de bu cuma gösterime giren ‘Cinderella’nın en yeni uyarlamasının yönetmen koltuğunda.  Aralarında “IV. Henry”, “Much Ado About Nothing”, “Othello” (1995) ve “Hamlet”in de olduğu yapımlarla beş kez Oscar adayı olan Branagh’la, Berlin Film Festivali sırasında bir araya geldik ve ‘Cinderella’yı konuştuk.

 

 

Açıkçası bana sormalarına şaşırdım. Senaryo Chris Weitz'ın izlerine sahipti elbette, komik, hassas, kırılgandı. Yapmak istememin en önemli sebebi de Cinderella’yı kurban, pasif, prensini kurtarılmayı bekleyen rollerinin ağırlığından kurtarmaktı. Tanıdığım hiçbir kadın böyle değil ve modern, çağdaş bir Cinderella da böyle olmak zorunda değildi. Karakterin iyiliğini ve nezaketini, salaklık veya saflık gibi değil, güçlü gibi sunmak da önemliydi. Filmi gösterdiğimizde insanlar üvey annenin cezalanmasını değil, mahvolmasını istediklerini söylediler. Ama biz Cinderella’nın üvey annesine onun şiddet dolu teknikleriyle yaklaşmasını istemedik. Onun için model olarak düşündüğümüz insanlar Gandi, Mandela, İsa gibi pasif direnişçilerdi. Sonunda da üvey annesini affettiğini söylüyor zaten.

 

 

Eleştirmen mi düşman mı, kimi kastettiğinizi hiç anlamadım! İnsan eleştirileri gitgide daha az kişisel almaya başlıyor ama her fikir bir hakikat değildir, bunu anlıyorsunuz. Ben de 'Cinderella' gibi nezakete ve cömertliğe inanıyorum. Çoğu nazik ve affetmeye gönüllü insanın nefret biriktirenlerden daha mutlu olduğunu da gördüm.

 

 

 

Hayır. Shakespeare de hayatının son döneminde, en güçlü olduğu dönemde yazdığı son 4-5 oyunu masaldı. En ünlü döneminde bazılarının romans adını verdiği bir türe yöneldi. ‘Winter’s Tale’ neredeyse bir masal sanılabilir. Onun kariyerinin doruğunda daha basit bir şeyi seçmesi benim için çok önemlidir. ‘Winter’s Tale’ aslında “Sonsuza kadar mutlu yaşamak mümkün mü?” diye sorar, “Pişmanlık mümkün müdür?” diye sorar. Masallar Shakespeare için bile yeterince iyiymiş demek ki!

 

 

Şöyle düşünüyorum eğer çok sevdiğiniz bir şarkı varsa bunu bir kez dinleyip, “Tamamdır” demezsiniz. Hayatınız boyunca dinlersiniz. Eğer bir eser ilk izlediğinizde çözeceğinizden çok daha zenginse tekrar tekrar görmekten hiç vazgeçmezsiniz. Mesela ‘Hamlet’i kaç kere görürsem göreyim her seferinde benimle konuşur. ‘Cinderella’ gibi 2500 yıllık kadim hikayeler için çok akıllı, çok olgun mu olduk bir anda? Bence öyle değil.