Devrinin gazeteleri ‘Sesinde Boğaziçi yaşanan sanatkar’ diyorlarmış onun için. Sahiden Boğaziçi’nin bir sesi olsa, sanki Behiye Aksoy’unki gibi olurdu. Hem şıngırtılı, hem yanık aynı anda.

 

Düşüşü yaşamak istemediği için sahneleri en şaşaalı yerinde bırakan, akıllarda o platin rengi saçları ve otrişleriyle kalmayı tercih ettiği için 1990’da inzivaya çekilen Aksoy, 82 yaşında huzurevinde veda etti yaşama... Döneminin en ünlü assolistlerinden biri, Maksim gazinosu tarihinde Zeki Müren’in tek rakibiydi.  19 Eylül 1933’te İstanbul’da açtı dünyaya gözünü; Behiye Tetiker olarak. 1947’de girdiği Ankara Radyosu’nun sınavında 200 kişi arasından seçildi, çok istediği Türk sanat müziği kadrosuna geçti.

 

1951’de hukukçu ve müzisyen Halil Aksoy ile evlenen, bir yıl sonra oğlu Ahmet’i dünyaya getiren Behiye Aksoy’un Ankara Göl Gazinosu, sahne hayatının ilk durağıydı. 1961’de transfer olduğu İstanbul Maksim gazinosu ise doruk noktası. Zeki Müren’le dönüşümlü sahne alıyorlar, gazeteler hep Behiye Aksoy’dan söz ediyor, plakları yok satıyordu.

 

 

1963’te boşandığı ilk eşinin soyadını ömür boyu taşıyacaktı. Hayatını ise gazinocular kralı Fahrettin Aslan’la birleştirdi. Aslan’la beraberliğinin arasına ise Berker İnanoğlu ile 17 gün süren evliliği girdi. İki de filmde oynadı Behiye Aksoy. Ama ondan da çok parlayan şarkısı, plak firmasının sahibinin ona Platin Taç armağan etmesine neden olan ‘İntizar’ oldu. Sahneyi en güzel yerinde ansızın bırakmayı isteyen, ‘Seyircilerim beni bırakmadan ben onları bırakacağım’ diyen Behiye Aksoy, son plağını 1982’de Selami Şahin prodüktörlüğünde yaptı ve izini yok etti sahiden. Bugün, kendisini sevenlerinin gözünden ölmeden 30 yıl önce yok etmeyi seçen bir assolisti, istediği gibi otrişler içinde yolcu etme zamanı... En güzel söylediği şarkılardan biriyle; ‘Bir garip yolcuyum, hayat yolunda...’ ile...