Levent C.: Deneysel tiyatrolar her zaman vardı. Benim zamanımda belli başlı özel tiyatrolar vardı. Ben de bunlar arasında seyirci sorunu olmayan iyi bir tiyatrodaydım. Sonrasında İkinci Kat, Kumbaracı 50 gibi çok daha minimal salonlarda, daha deneysel oyunlar hep oynandı. Pandemi sonrası bir artış var. Bunu şuna bağlıyorum, galiba insanlar sahiden televizyondan sıkıldı. Ve artık dışarıda alternatif işler seyretmeye de alıştı. Seyirci 20 sene önce bu kadar kabul etmiyordu alternatif işleri. Şimdi seyirci gençleşti, yeni ve farklı oyunlar görmek istiyor.

 

Hande D.: Türk tiyatrosunun kabukları daha kalındı galiba. Bu yüzden bütün bu yeni oluşumları çok kıymetli buluyorum. Çok başarılı genç yazarların müthiş yerli metinleri var. Takip etmeye çalışıyorum, çok iyi yazarlarımız var. Şahane işler çıkıyor. Aksel’in KADAR’ı kurması ve kendi yazdığı metni ilk oyun olarak sahnelemesi müthiş bir cesaret. Bu yüzden de çok değerli.

 

 

 

Hande D.: Bunu kendi içimizde çok tartıştık. Çünkü bıçak sırtıydı. Derya ona hak verdiğimiz bir yerde olmalıydı. Aksel’le bunu çok düşündük Derya’yı şekillendirirken. Bazen onu daha ezebileceğimiz bir yere kaçtı çünkü. Sonra hemen bir “Hayır, asla! Seçimlerinden ve yaptıklarından utanmayan ve ne yaptığının çok farkında olan bir kadın olmalı” dedik. Doğrusu yanlışı tartışılır ama empati kurduğumuz bir yerde karakter. Buna çok özen gösterdik.