Nâzım Hikmet’in dizeleriyle mühürlü, anıların gölgesiyle hüzünlü, İstanbul’la süslü, yıllanmış ümitler ve onulmaz yaralarla koyuca demli... Babasının ani ölümünün ardından Piraye ona yazılmış bir aşk mektubu bulur. 1968’in heyecanlı ve umut dolu günlerinden gelen bu ses, tüm tecrübesizlikleri ve korkularıyla devrimin, dostluğun ve aşkın peşinde koşan gençlerin hikâyesini anlatır. Piraye hem bu 45 yıl saklanmış sırrın öfkesiyle hem de babasını daha iyi tanıma arzusuyla bu sesin peşine düşer. Ve fark eder ki bu yabancı sesin her bir cümlesi geçmişe olduğu kadar bugüne ve kendi hayatına dairdir.