Kaan bu kaygıyı şöyle dile getiriyor: “Hayatlarımız karışık bir mekanizma, her yeri küçük kapaklarla kapanmış bir sürü kutu gibi. Hangi kutuyu açınca içinden ne çıkacağını çok iyi bilirsek sırtımız yere gelmez sanki. Bütün dertlere iyi gelen bir kutu olsa onu yanıma alsam şimdi.”  Elinde bir iskambil destesi gibi fotoğraf destesi var. İçlerinden bir fotoğraf çekiyor, o fotoğraftaki görüntü sahnenin gerisindeki perdeye yansıyor ve o görüntüyle ilgili bir anı, bir öykü dinliyoruz Kaan’dan. Ardından desteden başka bir fotoğraf çekiyor, o da yansıyor perdeye. Sonra bir daha, bir daha. Görüntüler ve anlatılanlar bir noktada odaklanıyor:  “Bir insanın doğup büyüdüğü ve yaşamaya devam etmek istediği yerden gitmek zorunda kalması ne demek, gitmek ne demek, giderken yanınızda neyi, neleri götürmek ister ve götüremezsiniz? Eşyalardan vazgeçtiniz, peki ya insanlarınız? Anılarınız? Şehrin kendisinden bir parça?” Daha eski katmanlarda yaşamış Anna ile Feraye geri plandaki perdenin arkasında kalıyorlar. Kaan’ın bulunduğu alana çıkmıyorlar. Çünkü onların hikâyesini Kaan anlatıyor, kendileri değil. 

 

Oyundaki üç kadını, yani arkeoloğu, Feraye’yi ve Anna’yı oynayan Zinnure Türe ve Kaan’ı canlandıran Okan Urun’un büyük emek verdikleri anlaşılıyor. Her ikisi de başarılı. Ne var ki, oyunda aksayan, eksik kalan bir şey var. Oyunun ete, cana bürünmesini gerçekleştiremeyen, inandırıcı olmasını sağlayamayan bir eksiklik. Bu yazardan mı kaynaklanıyor, yoksa başka topluluklarda örneklerine zaman zaman rastladığımız gibi yazarla yönetmenin aynı kişi olmasından gelen uyarıcı bir üçüncü gözün olmamasından mı kestiremiyorum. Ama başlangıçta iyi düşünülmüş ve mutlaka iyi niyetle çalışıldığına inandığım oyun ne yazık ki “olmuş” niteliğini kazanamıyor.