26 Haziran 2013 - 09:06Ahmet Erhan, hiç kimsenin yaşam garantisinin olmadığı, insanların sokak ortasında öldürüldüğü, kahvelerin tarandığı, bombalandığı 70’li yılları yaşamış, kanayan bir takvimi şiirine başarıyla yansıtmıştıŞiirimizin en önemli şairlerinden Ahmet Erhan, 1958 yılında Ankara’da doğdu. Çocukluğu ve ilk gençliği Mersin ve Adana’da geçti. İlk gençliğinin en büyük tutkusu futboldu. Adanaspor’da futbol oynarken, Fatih Terim takım arkadaşıydı. Ağır bir sakatlık geçirince futbola küstü, şiir yazmaya başladı. Türk Dili ve Edebiyatı öğrenimi gördü, uzun yıllar Türkçe öğretmenliği yaptı. Hayatının büyük bir bölümünü Ankara’da geçiren şair, daha sonra İstanbul’a yerleşti. İlk kitabı ‘Alacakaranlıktaki Ülke’yle Behçet Necatigil Şiir Ödülü’nü kazandığında henüz 22 yaşındaydı.

Ahmet Erhan, ‘Şiire toplumsal bir sorumluluk yüklemek gereklidir’ der. Ona göre, şair toplumsal sorumluluk taşıyan biri olmak zorundadır. İnsanlığın yarasını kendi benliğinde duymak ve o yarayı yaratıcı kılmalıdır. Bu bir ahlak sorunu olmaktan çok öte, aydın olmanın da tek ölçütüdür. Şair, toplumun öncüsü değil, o toplumda yaşayan, o toplumun sancılarını duyan biridir yalnızca.

Ahmet Erhan, hiç kimsenin yaşam garantisinin olmadığı, insanların sokak ortasında öldürüldüğü, kahvelerin tarandığı, bombalandığı; katillerin haberlerde “kimliği bilinmeyen kişiler” diye anıldığı; kanlı ellerin bulunamadığı, mahkeme önüne çıkarılamadığı 70’li yılları yaşamış, toplumun acısını, sancılarını, kanayan bir takvimi şiirine başarıyla yansıtmıştı.

Şairin o dönemi allatan en güzel şiirlerinden “Bugün de ölmedim anne” adlı şiiri okumanın tam zamanı…

Yüreğimi bir kalkan bilip, sokaklara çıktım
Kahvelerde oturdum, çocuklarla konuştum
Sıkıldım, dertlendim, sevgilimle buluştum
Bugün de ölmedim anne

Kapalıydı kapılar, perdeler örtük
Silah sesleri uzakta boğuk boğuk
Bir yüzüm ayrılığa, bir yüzüm hayata dönük
Bugün de ölmedim anne

Üstüme bir silah doğruldu sandım
Rüzgâr, beline dolandığında bir dalın
Korktum, güldüm, kendime kızdım
Bugün de ölmedim anne

Bana böylesi garip duygular
Bilmem niye gelir, nereye gider?
Döndüm işte; acı, yüreğimden beynime sızar
Bugün de ölmedim anne