Jenny Hval’ın bir derdi var. Kendiyle, şarkılarıyla, müziğiyle. Memleketindeki aşırı sağın varlığıyla, kapitalist dünyayla, medyayla. Bu kadarla kalsa iyi, dahası da var. Cinsiyetle, cinsellikle, cinselliğin algılanışıyla da derdi var. Açıksözlü olmakla da. Seslerle, biçimlerle, biçimsizlikler de. Dinleyeni dürtmeyi seviyor. Dinleyene rahatsızlık vermeyi, tedirgin etmeyi de.

Elektronik müziğin ses, ritim ve kes/yapıştır diyarının uçsuz bucaksız topraklarında keşiflere çıkmayı seviyor. Gürültüden korkmuyor, dinleyiciyi zorlamaktan çekinmiyor. İngilizcesi ‘Kuzey Avrupalıyım ben’ aksanlı kadın vokaller, hele bir de o sesi işittiğimiz müziği kolayca kategorize edemiyorsak, kendiliğinden bir yabancılaşma, soyutlanma telkin ediyor dinleyene. Hval’ın sesi de böyle. Konuşuyor, fısıldıyor, sayıklıyor, sesler çıkarıyor ve tabii sıklıkla şarkı da söylüyor. Dinleyiciyi kendine çekmek mi istiyor, yoksa başından defetmek mi istiyor... O da kararsız. Sorulduğunda “her ikisini de yapıyorum” diyor bir röportajında.

Jenny Hval - "Innocence Is Kinky":

12 Şubat akşamı Salon’nun sahnesine her daim arayışta bir müzisyen uğrayacak. 18’inde memleketi Norveç’te solistliğini yaptığı gotik doom metal grubuyla albüm kaydeden, ardından dünyanın diğer ucuna, Melbourne’e gidip yaratıcı yazarlık okuyan Jenny Hval sahnede olacak. İkisini Rockettothesky mahlasının arkasına sığınarak, ikisini de gerçek adıyla kaydettiği dört albümü var Hval’ın. Sırayla dinlenip, çocukluğundan itibaren ana dilinde şarkılar yerine, uydurma sözlerle bile olsa, İngilizce şarkılara eşlik eden Hval’ın keşfi alemine tanıklık ettirecek dört adet macera. Her macerada ayrı bir tat, ayrı bir doku. Özellikle de kapağında kendi adının yazmasından imtina etmediği son ikisi, “Viscera” ve “Innocence Is Kinky”.

Jenny Hval’ın bir derdi var, iyi ki de var.