Sabah Twitter’ı açtım ve güne tatlı bir haberle başladım. Bir kere bu cümlenin kendisi başlı başına mucize, çünkü Twitter bir iyi haber cenneti değil, ülke gibi, dünya gibi. Bu haberi piyanist İklim Tamkan yazmıştı, “Öğrencim Ceylin” diyordu, “Büyük bir başarıya imza atarak dünyaca ünlü müzik okulu Yehudi Menuhin Music School’a yüzde 80 bursla kabul edildi. Bu muazzam bir başarı.” Devamı da şöyle: “Ceylin’in eğitimine başlayabilmesi için yaklaşık 9000 pound gibi bir paraya ihtiyacımız var. Ceylin‘e destek olmak ister misiniz?”

 

Hikâyesini biraz daha öğrenmek isteyenler için minik bir videoda kendini, bu okulu kazanmak için ne kadar çok çalıştığını anlatıyor Ceylin Ada Arısan. 11 yaşında ve Bilkent Üniversitesi Müzik Hazırlık Ortaokulu beşinci sınıf öğrencisi. Bir küçük aramayla hakkında çıkmış pek çok başarı haberine ulaşabiliyorsunuz. Çok sayıda konseri, uluslararası ödülleri var.

 

Bu yetenekli ve çalışkan müzisyenin zaten aydınlık olan yoluna biraz daha ışık katmak isteyenlere ulaşmasına katkım olsun diye bu satırları yazmaya karar verdim. Fakat Twitter’ı bir sonraki açışımda İklim Tamkan’ın hesabı açık değildi. Gelen tepkilerden (saldırılardan, küfürlerden) bunalıp korumalı hale getirmiş.

 

İklim Tamkan’ınki basit, masum, nazik bir soru: “Destek olmak ister misiniz?” İstersiniz, ilgilenirsiniz, istemezsiniz geçersiniz. Bu sizi neden öfkelendiriyor? Yazılan mesajlar gerçekten inanılmaz. Kızlarına bu kadar ders aldıracak maddi gücü olan aileyi 9000 pound mu durduruyormuş, imkânı nereye yetiyorsa orada okusunmuş, bize neymiş, bize mi sormuş sınava girerken? Tabii çözüm önerisini de eksik etmiyorlar ve hemen hepsi istisnasız aynı yolu öneriyor. Hayır, devlet bursu falan değil önerilen, hocaları versinmiş. Bilkent’teki hocaları, o kadar kişi, 1000’er pound ‘ateşlese’ konu çözülürmüş. Bu derece sanat sevgisizliği pek az topluma kısmet olur. Bir kere hocaların zengin olduğundan eminler, muhtemelen insanın tuzu kuru olmasa sanat gibi ‘fuzuli’ işlerle uğraşmayacağına inanıyorlar. İkincisi, insanların bu çocuğa aktardığı bilginin, kazandırdığı becerinin bir değeri yok, bari üstüne para versinler, o zaman bir işe yaramış olurlar. Hani tek bir parlak zekâdan çıkmış olsa bu öneri üzerinde durmazdım da bu kadar çok insanın “Hocaları veriversin” ortak paydasında buluşması enteresan.

 

Üstüne tabii aslında çocuğun ailesinin de zengin olduğuna dair komplo teorileri, Ceylin’in gerçekte bu desteğe ihtiyacı olmadığına, hatta aslında yetenekli falan da olmadığına dair kanıt yaratma çabaları. Halbuki bu enerjiyle hayata faydalı neler yapılabilirdi.

 

Ama biz bu gittikçe daha yıkıcı olan öfkenin altında ezilmeyelim, Ceylin Ada Arısan’ın başarısını da ezdirmeyelim. Merak edenler için, yetenekli genç müzisyenimiz katıldığı bütün ustalık sınıflarına burslu olarak gitmiş, şu anda okuduğu okulda da burslu okuyor. Bundan sonraki eğitiminin yüzde 80’ini kazandığı okul öderken, kalan yüzde 20 de pekâlâ kendi ülkesinde tamamlanabilir. Ulaşmak isteyenler için annesinin mail adresi: asliarisan@gmail.com. Biz de bu gölgesiyle kavga eden, mutsuzluktan beslenen, sosyal medyada sürekli akıl ve yargı dağıtan topluluktan ibaret değiliz elbette.