NİL KURAL

 

Şu anda Başka Sinema kapsamında gösterimde olan Wim Wenders imzalı ‘Her Şey Güzel Olacak / Every Thing Will Be Fine’da başrolde yeni projeleriyle gündemden hiç düşmeyen James Franco yer alıyor. Tomas adlı bir yazarı canlandıran Franco ile filmin dünya prömiyerinin yapıldığı bu yılki Berlin Film Festivali’nde bir araya geldik ve filmini konuştuk. 

 

 

İkisi de. Sahne aralarında okumak uzun süredir devam eden bir alışkanlığım. Seth Rogen ve ‘Freaks and Geeks’deki ekibin benle dalga geçtiğini hatırlıyorum; bu kitapları okuyor musun, zeki görünmeye mi çalışıyorsun diye. Bir yandan da bu film çekiliyorken sözlü sınavlarıma hazırlanıyorum ve 150 kitaptan sorumluydum.

 

 

Kısıtlanmış, minimalist rol yapma tarzının Wim Wenders’in tarzı olduğunu düşündüm, bunun nedeni 3D çekmesi miydi bilmiyorum. Daha önce de 3D filmler çektim. Aktörlerin çok uyum sağlaması gerekmiyor, daha çok yönetmenler ve görüntü ekibi farklı çalışıyor. 3D çekiliyor şunu yapmayayım diye bir düşüncem olmadı.

 

 

Wim Wenders ne istediği çok belli bir yönetmen. Bir sahneyi nasıl çekeceği aklında çok belirgin. Çekimlerdeyken kurgunun nasıl olacağını da planlamış olduğunu tahmin ediyorum. Tabii değişir ama planlamıştır. Aynı zamanda da nezaketi elden bırakmıyor, “Şuraya gidip şöyle yapsan nasıl olur?” gibi cümleler kuruyor. Bu tür diyaloglarla oyuncularla işbirliğine gidiyor. Hazırlık ve belirginlik dışında işbirliğinde zorlama yapmıyor ve açık. Herzog’un ünü ise daha zor olan Alman yönetmen şeklinde. Benimle çalıştığı dönemde değişmişti ve herkes eşinin bu değişimi sağladığını söylüyor. Ben çalıştığımda tatlı bir adamdı. Klaketi bile kendi kullanıyor ki bu ikinci kamera asistanının işidir. Dolayısıyla her yerde ve her işin içinde olmayı seviyor. Hatırladığım “Sessizlik, setimde sessizlik” demesiydi sürekli. Herzog, film çekmeyi fiziksel bir efora çeviriyor.

 

 

Çok karmaşık bir karakter ve her zaman beğendiğim şeyler yapmıyor. Bu da sorun değil çünkü o bir kahraman değil, bir insan. Bazen suçluluğuyla garip şekillerde baş ediyor. Ama filmin ana teması da bir insanın iyileşmesi dolayısıyla bunlar anlaşılabilir.

 

 

Zaten çekiyorlar. Herkes benin fikrim diye düşünüyor, ama benim fikrim değildi. Eski bir öğrencim UCLA’den, bana sordu sizinle ilgili bir belgesel çekebilir miyim diye... Genç bir sinemacı olmanın herkesten sürekli “Hayır” yanıtı almanın ne demek olduğunu bildiğim için reddetmek istedim. Sürekli benimle dolaşıyor ve bu sinir bozucu, bazen keşke evet demeseydim diye düşünüyorum. Ama belki beni yakalamayı başarmıştır.