NİL KURAL

 

Yunanistan sinemasının genç yönetmenlerinden Alexandros Avranas, ikinci uzun metrajlı filmi ‘Şiddet Güzeli’yle (Miss Violence) geçen yıl Venedik Film Festivali’nden En İyi Yönetmen Ödülü’yle döndü. Orta sınıf bir ailenin 11 yaşındaki kızlarının doğum gününde yüzünde bir gülümsemeyle intihar etmesiyle başlayan film, gerilim hissini koruyarak bize yozlaşmış bir ailenin portresini çiziyor ve ataerkil yapıya eleştiriler içeriyor. 33. İstanbul Film Festivali’ne konuk olan ve filmini İstanbul’da sunan Avranas’la ‘Şiddet Güzeli’ni konuşmaya başladık, konu Pasolini’ye, politik sinema, isyanlara ve politikaya uzandı.

 

 

Önce 11 yaşında bir kızın intihar ettiği haberini duydum. Almanya’da yaşanan bir olaydı. Bunun etrafına kendim aileyle ilgili hikayeyi ekledim. 

 

 

Evet, aileyi toplumdan bahsetmek için kullandım. Aile küçük bir toplumdur. Bir çocuk toplumu aileden öğrenir. Bu senaryoyu yazarken güç, bu gücün kurbanları, baskıcılar ve ellerine güç geçtiğince baskıcı olanlar hakkındaki ilişkiler ilgimi çekti.

 

 

Hayır, evrensel. Film, Venedik’te ilgi gördü çünkü işlevini kaybetmiş aileler veya pedofili İtalya’da da çok yaygın. Gerçek hikaye Almanya’dan. Şiddet dünyanın her yerinde var.

 

 

Filmi yazarken ve yönetirken ekonomik krizden bahsetmek gibi bir niyetim yoktu. Ama filmi Yunanistan’da çektiğim için siz arka planda bunalımlı insanlardan havadan krizi hissedebiliyorsunuz. Kriz sadece Yunanistan’da yok tabii, bütün Avrupa’da var. Bence yakında dünya çapında olacak.

 

 

Aynı durum benim için de geçerliydi. Filmin finansmanı özel bir film şirketine ait. Sonradan Yunan Film Merkezi’nden para bulabildim. Evet, Yunanistan’da film çekmek çok zor ama film çekmek isteyen bir yolunu bulup çeker. 100 bin yerine 10 binin olur ama bir film çekmek için istek duyuyorsan önünde kimse duramaz. Yunanistan’daki durum bu.

 

 

 

Pier Paolo Pasolini ve yönettiği ‘Salò, or the 120 Days of Sodom’u söyleyebilirim. Her zaman politik sinemaya ilgi duydum. Ancak şu anda savaşabilecek açık bir düşman yok. 1970’lerde politik sinema yapmak isteseydiniz, karşınızda faşistler vardı. Şimdi açık bir düşmanımız yok ama politik sinemayı başka şekillerde yapmaya çalışıyoruz. Amacım insanlara kurban olmayıp özgür olmanın kendi ellerinde olduğunu gösterebilmek.

 

 

Avrupa’da veya her yerde her şeyimizin olduğunu düşündüğümüz bir hayat yaşıyoruz: Eğitim, sigorta, demokrasi... Ama belki Yunanistan’da yaşadığım için bana her şeyimiz varmış gibi gelmiyor. Tam tersine sürekli bir baskı altındayız ve başkaları bizim için kararlar veriyor. Sistem senin iyiliğin için işliyor izlenimi veriyor ama öyle değil aslında.

 

 

Sorun şu, günümüzde sistem bu tür ayaklanmaların eskiden olduğu gibi bir güce sahip olmamasının bir yolunu buldu. Sizde de bizde de büyük protestolar oldu, evet. Ne değişti, bizi umursamadılar. Yunanistan’da insanlar protesto ediyorlar, belki bunalımlarını üzerlerinden atıyorlar ama sonra eve gidip televizyon izliyorlar, ertesi gün işe gidiyorlar. Hiçbir şey değişmiyor. Her insan önce kendini değiştirip, kendi pozisyonunu bulmalı. Sonra protesto daha sağlıklı olur, ne istediğimizi biliriz.

 

 

Tabii büyük bir onurdu. 37 yaşında Venedik’ten En İyi Yönetmen Ödülü aldım. Ama bir yönetmenin en büyük sorunu bir sonraki filmini çekecek parayı bulmaktır. Bu ödülün bir sonraki filmde para sıkıntısı çekmeyeceğim anlamına da gelmesiydi.