NİL KURAL

 

52. Antalya Film Festivali’nin önemli konuklarından biri, 1980’lerin ikon oyuncularından ve tiyatro sahnelerinin saygın isimlerinden Kathleen Turner. Oyuncu, dün ustalık sınıfı için izleyicilerin karşısına çıktı. Festivalden Yaşam Boyu Başarı Ödülü alan Turner, ‘Güllerin Savaşı’ ('The War of the Roses', 1989),  John Waters komedisi ‘Serial Mom’ (1994) ve Francis Ford Coppola’nın ‘Peggy Sue Got Married’i (1986) ve ‘Body Heat’in (1981) de aralarında olduğu filmlerle tanınan Turner, bir kişiliğin farklı yüzlerini canlandırma başarısını keşfetmeye olan merakına bağlıyor: “Body Heat’de cinselliği keşfetmek için sınırları zorladıktan sonra dedim ki acaba komedi yapabiliyor muyum? O bitti, dedim ki macera filmlerinde nasılım? Hep keşfetmek istedim.” Bu değişken rollerin kendisiyle ilgili bir keşfe neden olmadığını söylüyor, metot oyunculuğuna inanmıyor, kendini yazılanı hayal gücüyle gerçek kılan pratik bir oyuncu olarak görüyor.

 

Kadınların Hollywood’daki durumuyla ilgili bir soruyu yanıtlamaya “Asla kurbanı canlandırmadım,” diyerek başlıyor ve “Senaryoyu alırım eğer kadın karakteri çıkardığınızda hikaye değişmiyorsa bana ihtiyaç yok diye düşünürüm. Bende ve diğer tanıdığım kadın oyuncularda bir öfke var. Ancak bu öfke, endüstriye ve kadın olarak nesneleştirilmeye karşı bir reddediş olarak yansıyor,” diyor. Başka bir soruda kadın ve erkek yönetmenlerin setlerini karşılaştırması istendiğinde de sempatisi kadınların yanında: “Öncelikle yeterince kadın yönetmenimiz yok. Bir kadın tarafından kontrol edilen bir set veya sahnede daha fazla saygı ve sabır vardır ve daha iyi sonuç alınır.”

 

Kariyerinin önemli bir bölümünü iki kez saygın Tony Ödülü’ne aday olduğu sahnelerde geçiren Turner, sinema ve tiyatro oyunculuğu arasında tiyatroyu tercih edenlerden. Filmlerde sahnelerin sıralı çekilmediğini söyleyen Turner, “Dolayısıyla sinemada karakterin eğrisinin izini sürmeye çalışırım. Karakter hangi bilgiye sahip, enerjisi filmin o noktasında nerede? Bunlara dikkat etmek lazım. Tiyatro ise süreklilik var, neyse ki. 3 saat ışıkları taşımalarını beklemiyorsunuz. Benim için tiyatro daha tatmin edici,” diyor. Kendisini daha canlı hissettiği sahnenin ise daha talepkar olabileceğini anlatıyor: “New York ve Londra’da bir oyun sahneliyorsanız, orada 2 yıl yaşarsınız, 8 kez haftada sahneye çıkarsınız. Uykunuz, yemeğiniz, tüm gününüz, akşam yedide sahneye en iyi halinizle çıkmanızın hizmetindedir. Sahne büyük bir tirandır.”