NİL KURAL

 

ABD’li bağımsız yönetmen Abel Ferrara, bu cuma Türkiye’de gösterime giren filmi ‘Pasolini’de İtalyan entelektüel, şair ve yönetmen Pier Paolo Pasolini'nin son gününü anlatıyor. Viyana Film Festivali’nde görüştüğümüz Abel Ferrara, İstanbul’u ne kadar büyüleyici bulduğunu ve burada bir film çekmeyi çok istediğini anlatarak başlıyor konuşmasına. Konumuz ise Roma’da çektiği 'Pasolini'.

 

 

Büyük bir hayranıyım. Filmleri hayatı beni büyülüyor. Sadece filmleri değil, kitapları ve yazılarını da çok seviyorum. Benim için bir ilham kaynağı. Bu şimdilerin meselesi de değil. 20’li yaşlarımda kamerayı ilk elime aldığım zamanlardan gelen bir şey.

 

 

 

Evet ama işler yoluna girdiğinde bu fırsatlar oluşur. Onun hakkında uzun süredir düşünüyordum. Her şey zamanını bekler.

 

 

Dördüncü kez Dafoe ile çalışıyorum. Fiziksel olarak benzemesinin nedeni ona benzer şekilde oynaması bence. Dafoe, Roma’da yaşıyor, bir İtalyanla evli, hayat tarzını biliyor. Neredeyse usta Pasolini'nin öğrencilerinden biri denebilir.

 

 

Onu tanıyan insanlarla konuştukça aklımda bunlar yer etti. Pasolini’yle ilgili bir film çekmeye karar verdiğinizde araştırmaya başlıyorsunuz ve daha derini kazdıkça ne kadar parlak olduğunu daha iyi anlamaya başlıyorsunuz. Şöyle söyleyeyim bizim ilgimizi hak ettiği kesin.

 

 

 

Ben bir yönetmenim ve teorileri çekemem. Tek bildiğim şu Pasolini öldürülene kadar dövüldü ve sonunda üzerinden bir araba geçti. Bununla başlamak en doğrusu. Bunun nedenlerini bilemem. Filmimizin bir sona ihtiyacı vardı ve cinayetle sonlandırdık. Kim öldürmüş Pier Paolo’yu? Bunu asla bilemeyiz. Ben Budistim ve karmaya inanırım. Pasolini, ağır bir gece yaşantısına sahipti, bunu hiç saklamadı. Gittiği yerde yalnızdı ve orada genç, arıza gençlerin peşindeydi, bu adamlar daha önce de öldürmüştü. Kendisi de “Cehenneme gidiyorum” diyordu. Cehenneme gidersen yanma ihtimalin de vardır. Ya hafif yanıklarla kurtulursun, ya da ortadan kaybolursun.

 

 

Bir entelektüel geleneğinden geliyor. Ne olması, nasıl davranması gerektiğini biliyor. Yaşadığı dönem de çok politik ve bu dönemin şartlarına göre davranıyor. Kardeşi bir partizan olarak ölmüş, kendisi de sürekli ateş hattında.

 

 

10 yıl boyunca yaşadığım Roma, 2000 yıllık bir şehir ve 1975’den beri pek değiştiği söylenemez. Pasolini’nin evi, gittiği yerler aynen duruyor. Bu, bizim için kolaylık sağladı.