Asla. Öyle yansıtmak isteyecek insanlar da çıkacaktır ama zaten filmin bütün oyuncularını ve beni de cezbeden bu kadar basit bir fikre sahip olmaması. “Öyleydi, böyleydi, siz şusunuz, busunuz” filmi değil bu. Tamamen bizim insanımızın hâli, nasıl davrandığımız, ne yaptığımız, gerçekten bu ülkenin bir açıdan panoraması gibi geliyor bana. Çünkü bize bırakıyor; “Buyrun durum budur,” diyor, “kararınızı verin”. Birisi bir şey gösterdiği zaman onu sevmezsin, kör göze parmak. Bırak ben onla tanışayım, film seyirciyle buluşsun, o çıkarsın bir şeyleri. Bu film de gerçekten o tonda bir film.

 

 

Evde bir poker partisi düzenleniyor. Ben hikâyeye daha sonra dahil oluyorum, Fuat isminde bir karakter, eve geliyor, evdekilerden birinin kız arkadaşına yardım ettiği için. O gece orada poker oynanıyor ve bazı olaylar oluyor. Çok da anlatmayalım, hem komik hem gerilim dozu yüksek.

 

 

Fuat için yapılmadı. Zafer’in ruh dünyası tamamıyla başka taraftaydı, oralara ne kadar okusan da, fiziksel bir şey çalışsan da ulaşamayabiliyorsun. O zaman ihtiyaç duymuştum. Fuat’a başka bir yerden ulaşmanın yolunu buldum.

 

 

Çalıştık, çalışmaz mıyız? Michael’la diğer oyuncularla yapılan provaların haricinde de oturup konuşurduk. Sağolsun kendi bildiğini okuyan bir yönetmen değil, oyunculara çok alan açtı. “Bir de benim görmediğim şeyi göreyim” diyebilen birisi, o çok önemli. Çünkü yönetmen var, “Bu bitti, bunu yapacaksın,” der. Tamam eyvallah ama bence bu bir diktatörlük biçimi. Öyle yönetmenlerle neyse ki hiç çalışmadım.

 

 

Ama ilk filmleri olmasına rağmen ikisi de inanılmaz kafalara sahipler. Ülkenin durumlarına, insanlık durumlarına çok farklı yerlerden bakabilmişler. Ama mesela senin bir menajerin olsa “Bu filmde ne işin var?” diyebilir. Burası böyle bir ülke, “Senin iki milyonluk filmde oynaman lazım,” der. Anlatamazsın ki bu filmin ruhani değerini ona, geride bırakacağın şeyi.

 

 

Bu filmleri dünyada çok iyi anlarlar maalesef. Tabii ki ne kadar salon açılırsa o kadar seyirciye ulaşacak, tamamen onların elindesin. Ama biz güzeliz ya, çekerken de eğlendik.

 

 

Kenan Ece, Damla Sönmez, Nezih Cihan Aksoy, Emre Yetim ana kadro, bir de ben. Bu karakterlerin yaşamasını, bu hikâyenin görsel olarak hayata geçmesini hepimiz çok istedik. Bazen dizide falan olur, hiç ilgilenmezsin, orada yazanı okur gidersin, öyle değil. Tabii sinema filmi başka oluyor, yarına kalacak çocuk o. Onun için her şey iyi olsun istiyorsun.

 

 

Evet, çocuk sahibi olmayı düşünmüyorum, evlenmeyi de düşünmüyorum. Kendimle ilgili bir sürü halledemediğim problem var, bunlar dururken, hele bu ülkede çocuk sahibi olmak mantıksız geliyor bana. Çocukları çok severim, o ayrı. Bir de olsaydı üç beş sene önce olurdu, bir kişiyle alakalı. Onun dışında hiçbir zaman kimseden çocuk sahibi olmak istemedim. Şimdi en güzel çocukların filmler, müzikler olduğunu düşünüyorum. Düşünsene çocuğun olacak, iki yaşında ölebilir, dokuz yaşında kanser olabilir, 15 yaşında seni boğabilir, hiç belli olmaz ne olacağı. Ama şarkı yazıyorum ben, benim müzisyenlerle ilişkim o, John Lennon’ı kim unutabilir, oturuyorsun, mum ışığında şarap içiyorsun, yanında kız arkadaşın var, onun şarkısını dinliyorsun. Belki 50 sene sonra biri benim yazdığım şeyi dinleyecek. Bundan güzel şey var mı, seni düşünecek dünyada birisi. Seni kendi çocuğun bile düşünmeyebilir, belki aran çok kötü olacak. Ama öbürü 100 sene gider. Bir tek tiyatro öyle değil.

 

 

Yok, benim oynamayı sevdiğim tekstler vardı, o konuda obsesif davrandım biraz. İnsanlar kendi yazdıkları şeyleri oynuyorlar, saygım var da birtakım garip garip şeyler oynuyorlar. Dünyada bu kadar büyük yazar varken, kimse onları oynamazken, ben de takmıştım kafayı, onlarda oynamak istiyordum. Henrik Ibsen, Arthur Miller, Tennessee Williams, Eugene O’Neill, Anton Çehov, benim için en büyük babalar. Birkaç yerden teklif geldi, oyunlarda anlaştıklarımda zaman olarak uyuşamadık, diğerlerinde tekstler benim hiç algılayamadığım şeylerdi. Tam bir seyahate çıkacaktım, Haluk Abi aradı, Bilginer, “Berkcim,” dedi, “Tiyatro yapmak ister misin?” Oyun nedir? Sam Shepard, “Aşk Delisi”. İşte o olur, çok da güzel oldu. İnsanın tiyatro yapma iştahını kabartan bir yer Oyun Atölyesi.