NİL KURAL

 

Marco Bellocchio, İtalyan sinemasının politik sinemadan hiç kopmamış, saygın yönetmenlerinden. 2003 yapımı Aldo Moro’nun kaçırılma öyküsünü konu alan ‘Goodmorning, Night’, ötenaziyi tartıştığı 2012 yılının Altın Aslan adaylarından ‘Dormant Beauty’, yönetmenin son dönem tanınan filmlerinden olsa da ilk filmi ‘Fists in the Pocket’ın (1965) kariyerinde özel bir yeri var.

 

50 yıl önce Locarno Film Festivali’nde ilk gösterimi yapan ve bir aileyi merkeze alan film, Alberto Moravia’nın anlatımıyla festivaldeki bütün yönetmenleri bir gecede yaşlanmış gösterecek kadar yenilikçi ve devrim niteliğindeydi. Şimdi ise Locarno’da 50 yıl sonra ‘Fists in the Pocket’ bir kez daha dev açıkhava sinemasında izleyiciyle buluşuyor, Bellocchio ise festivalden Onur Ödülü alıyor. Önümüzdeki günlerde Venedik Film Festivali’nde yeni filmi ‘Blood of My Blood’ yarışacak olan Bellocchio ile sohbetimizde yeni filmini konuşmayı sonraya erteleyip ilk filmi ‘Fists in the Pocket’ı merkeze alıyoruz.

 

 

 

Locarno için sembol veya önemli mi bunun kararını veremem. Ama benim için çok önemli olduğu kesin. İlk filmimdi, ilk ödülümü ki ikincilik ödülüydü burada aldım.

 

 

50 yılı düşünmek zor ama o filmi çektiğimde üniversiteden yeni mezun olmuştum. Elbette sinema okumuş olmak tek başına yeterli değil. Kimliğimle ilgili bir film çekmek istemiştim. Ben bir yönetmen miyim, değil miyim? Ve sonuçta bildiğim konulara eğilmeye karar verdim. Bildiğim konu ise aileydi. Sosyal bir gözlem yapmak gibi amacım yoktu. Deneyimlerimden yola çıktım ve bir ailenin sorunlarını işlemeye karar verdim. Şunu da ekleyebilirim: Zamanının, döneminin sinemasına ait bir film çekmek istemedim. Zamanın dışında olmasına dikkat ettim. O dönemin günlük mevzularına eğilmedim.

 

 

Aslında ilk bakışta hiçbir şeyi riske atmadım. Çünkü yeni başlıyordum neyi kaybedebilirdim ki? Ama risk aldım çünkü kimse filmi finanse etmek istemiyordu ve bankadan kredi çektim. Bu da uzun vadede iyi oldu çünkü hala gösterim haklarının bende olduğu tek filmim. Para da kaybetmedim hatta biraz kazandım. Asıl riski aldığım konu şuydu: Bir yönetmen olabilecek miydim, bir yönetmen olarak kimlik yaratabilecek miydim? Bu kariyere başlayabildim sonuçta.

 

 

Katolik bir eğitim aldığım için bu konudaki eleştirilerim filmlerimde yer buldu. ‘My Mother’s Smile’ adlı filmimde de bu eleştirilerimi bir kez daha merkeze aldım. Ama açıkçası din şu anda pek ilgimi çekmiyor. Bana artık yaratıcı veya eleştirel bir ilham vermiyor. Dinin dünyanın sorunlarının cevabı olacağını hiç düşünmüyorum dolayısıyla da bu konu hakkında düşünmeyi bıraktım. Papa Francis’e önceki Papalara kıyasla sempati duyduğumu eklemeliyim.  Dile getirdiği konular İtalya’daki ilerici partilerin fikirlerinden daha sol. Bu yüzden daha fazla ilgi çekiyor. Ama kiliseye karşı ne eleştirme isteği ne de güven duyuyorum. O dünyanın dışındayım. Ama eskiden kiliseye karşı militanca bir öfke duyuyor ve eleştirmek istiyordum, bunun bana ilham verdiği bir dönem vardı.