NİL KURAL / CANNES

 

Ünlü İtalyan yönetmen Nanni Moretti, kadın bir yönetmenin hasta annesiyle ilişkisini konu alan ‘Mia Madre’ ile Altın Palmiye favorileri arasında. Moretti ile ‘Mia Madre’yi konuştuk.

 

 

Oynayacağı karakterin nasıl biri olduğunu ve doğaçlamayla neler ekleyebileceğini hemen anladı. 20-30 yıl önce asla filmimde doğaçlamaya izin vermezdim. Ama şimdi doğaçlama yaptırdığım için çok memnunum. Bir sürü eğlenceli bölüm ekledi. Yaptığında biraz delilik var ve bu hoşuma gitti.

 

 

Her zaman aynı şekilde yaklaşırım. Benim için film çekmek duygusal ve kişisel bir yolculuk. Sadece bir iş değil. ‘Habemus Papam’da olduğu gibi Papa’dan bile bahsetsem kişiseldir ve her filmim benden bir parça taşır.

 

 

Otobiyografik bir öğe. Annem Latince öğretmeniydi ve babam da Yunan etnografya profesörüydü. ‘Mi Madre’ ölen insanlardan geriye kalanlarla ilgili bir film. Torun ve anneannenin arasındaki ilişkinin dolaysız olmasını sağlayan öğe Latince.

 

 

 

Bu hikayeyi bir kadının bakış açısından anlatmak daha ilginç olacaktı. Bir kadına bir erkeğe ithaf edilen özellikler vermenin de ilginç olacağını düşündüm, katılık gibi. Bir kadının kendisini yaptığı işe layık görmemesini, altından kalkamayacağını düşünmesini işlemek istedim. Tipik, şefkatli, ne yaptığını bilen bir kadın karakter oluşturmadım. Margarita, kendisiyle barışık değil, sürekli mücadele içinde.

 

 

Filminin kendisinden çok farklı olmasını istedim. Hayatı belirsizliklerle dolu filminin ise kesinlik içermesini planladım. Zorluklarla boğuşurken filminin sağlam ve yapılanmış olmasını tercih ettim. Moretti tarzında bir film yapmasını istemedim.

 

 

Evet. Ama film bir yönetmen için terapi değildir.

 

 

Başka filmlerde ölümü işledim. Yapmak istediğim bu anları gerçekçi bir şekilde göstermek.

 

 

Daha önce söylediğim gibi yönetmen için terapi değil, izleyiciler için olabilir. Belki bu kadar otobiyografik filmin ardından kendimi daha iyi anlamışımdır ama çok daha fazla değil!

 

 

Diğer filmleri görmemiş olsam da üç film olmasına mutluyum. Ama bence bunlar İtalya’da çalışan bir endüstrinin değil, kişisel çabaların sonucu. İklimin şartların değiştiğini düşünmüyorum hala bir ilgisizlik var. Mesela Fransa’ya gelince sinemanın burada önemli olduğunu anlıyorsunuz.

 

 

Her zaman kendimi dram ve mizah karışımıyla ifade ettim. Ağırlıklarını ölçmüyorum. 40 yıldır böyle. Neden böyle olduğunu anlatamıyorum ama hep böyle oldu. Herhalde ikisine de ihtiyacım olduğu için, sinemada değil, gerçek hayatta da.