NİL KURAL

 

Fatih Akın’ın yeni filmi 'Tschick / Elveda Berlin', Wolfgang Herrndorf imzalı romanın sinema uyarlaması. Kitap ve film, 14 yaşında Maik ve okula yeni gelen Tschick adlı öğrencinin arkadaşlığı hakkında. Bu iki çocuk, bir araba çalıp Almanya’da bir yolculuğa çıkıyor. Akın, 30 Eylül'de Türkiye'de gösterime giren filmini Milliyet Sanat Dergisi'nin Ekim sayısında yer alan söyleşide anlattı. 

 

 

Enteresan ve heyecanlıydı. Zorlu bir denemeydi. Soğukkanlılık gerekiyordu. Çılgın bir projeydi. Şimdi iyi ki yaptım diyorum. Zengin bir tecrübeyle bitirdim. Hem kendim hakkında, hem film yapma açısından.

 

 

 

Genellikle çekeceğim filmlerin senaryolarını kendim yazıyor, yapımcılığı kendim üstleniyorum. Bütün kararları ben veriyorum. Sadece sanatsal kararlar değil. Kontratlardan çekim takvimine dek… “Elveda Berlin”de ise şöyle bir durum oldu: Bir yönetmen başka bir filmini bitiremedi, çekimlere yedi hafta kalmıştı ve ekip hazır bekliyordu. 'Elveda Berlin' bir yaz filmi ve artık yaz bitmek üzereydi. Ben dâhil olduğumda çekimler Eylül’de başladı ve Kasım’da bitti. Ama yaz gibi görünmesi gerekiyordu. Ben bunları yapabilir miyim, zamanında filmi bitirebilecek miyim, bütçesinde kalabilir miyim diye düşündüm. Aslında bir yandan da şöyle bir hayalim var: Stüdyodan yabancısı olduğum bir projeden teklif gelirse yarın öbür gün Hollywood’a ABD’ye gitmek… Sinemacı ve yönetmen arasında bir ayrım var. Sinemacı, yazıyor, yönetiyor, yapımcılığı üstleniyor, sanatsal kararları veriyor. İlk kez “Elveda Berlin’de sadece yönetmen olarak çalıştım. Atıf Yılmaz mantığında. Onu becerebiliyor muyum, böyle bir yönetmen olabilir miyim diye düşünüyordum. Bu projede olabildiğimi gördüm.

 

 

Kitabı edebi olarak çok seviyorum. Herhalde yol hikâyesi diye. Kitabı 4-5 sene önce ilk defa okumuştum. Yayınevine başvurup telif haklarını almak istemiştim, peşindeydim. Bu proje bana yabancı değildi. Beni en fazla çeken şey, 14 yaşında olmanın ne demek olduğuna bakması… Buluğ çağı dönemi, 14 yaşındasın, çocuk değilsin artık ama büyük de sayılmazsın. O yaşlar çok ilgimi çekiyor. Ben o yaşlardayken, 'Stand By Me / Benimle Kal' veya 'The Breakfast Club' gibi filmler benim için arkadaş gibiydi ben öğrenciyken. Ben de öyle bir arkadaş yaratmak istedim.

 

 

Büyüme çağında çok mutsuzdum. Her zaman âşıktım ama o kızlar beni istemedi. O acı hâlâ içimde var, onu bir türlü atlatamadım. Benim tecrübe ettiklerim 14 yaşındaki kitap kahramanının da başına da geliyor. Bir kızı çok seviyor sınıfından. O kız ona bakmıyor, ilgilenmiyor, yaş günü partisine gelmiyor. Ben bunların hepsini yaşadım, o duyguları biliyorum. Bunları beyazperdeye yapıştırmak istedim.

 

 

 

Evet. Dışlanmış çocuklar onlar. Almanya’da okullarda belli bir sınıf var. Sporda iyi olan, yakışıklı olan, Alman olan… Onlar seviliyor, örnek alınıyorlar. Benim kahramanlarım tam tersi. Sporda pek iyi değiller, biraz inek gibi takılıyorlar. Çoğunluğun dışındalar. Toplumun dışında olanlar her zaman ilgimi çekiyor.

 

 

Karar vermek için dört gün düşündüm. O günlerde bu bir sorundu evet. Bunu da batırırsam benim işim tamamen bitecek, beni Almanya’da kimse affetmez diye düşündüm. Karar verdikten sonra düşünmedim. Hiç vakit yoktu bu filmi çekerken. Film bittikten ve ilk yazılanları okuduktan sonra batırsam ne olurdu diye yeniden düşündüm. Zaten tehlikeli bir şey yaparsanız, yaparken tehlikeli olduğunu düşünmezsiniz. Ancak yatağınıza yattığınızda ne olabilirdi diye düşünürsünüz.

 

 

Diane Kruger’le bir film çekeceğim. Karanlık bir hikâye, 'Kısa ve Acısız' gibi. Senaryo da benim, yapımcı da benim. İleride böyle yaparım. Bir filmin senaryosu yapımı benim olur, bir film senaryosu, yapımı başkasının olur. Bu değişiklik iyi geliyor. Bir filmi yaratıcı bir filmi yönetmen olarak yapmak… 'Elveda Berlin' bana iyi geldi. Değerli bir sanatçıyım, fil dişi kulemde oturuyorum demek, o bana yakışmaz.