FİSUN YALÇINKAYA

 

33 yaşındaki Fransız sanatçı Fabien Merelle, gün geçtikçe daha çok eserlerini görmeye başladığımız isimlerden. Heykel ve desenleriyle tanınan sanatçı daima kendini pijamalar içinde tasvir ediyor. Kendisi dışında eserlerinde eşini ve henüz bebeklik çağındaki çocuklarını kullanıyor. Absürd, mizah ve kendine özgü bir üslubu olan Merelle, eserlerinde doğadan temaları kullanıyor. Bu yıl ArtInternational'da en dikkat çeken eserlerden biri de Fabien Merelle'in 'taş kafalı' bir heykeliydi. Fuar vesilesiyle Türkiye'ye gelen sanatçıyla eserlerini konuştuk.

 

 

Sanata başladığımda, Paris'te güzel sanatlar okuduğum sırada, öğrencilerin kendilerine çalışacak bir alan yaratmaları beklenirdi ve bana hiç yer yoktu. Ben de kendimi yalnız başıma, oturma odasında çalışırken bulurdum. Çalışma objem de kendim olurdum. Gerçeklikten yola çıkmak istemiştim. Elimdeki gerçeklik de buydu, gece oturma odasında çalışan pijamalı bir genç adam. Zaman geçse de bu kostümü sabit tutmak istedim, çünkü rüyaları ve kabusları çağrıştırıyordu.

 

 

Hikayelerden çok, tanıklıklar üzerinden ilerliyorum. Bu çizimler metaforik olarak çizenin tanıklığını yansıtıyor. Elbette hepsinin bir hikayesi var. Ama görenler istediklerini hayal etmekte özgür. İzleyicilerin hayalleri çoğu kez benim kurduklarımdan bile özgür o yüzden bu işi onlara bırakıyorum.

 

 

 

Küçüklüğümden beri hep çizim yapardım. İnsanlarla iletişim biçimim gitgide buna dönüştü. Sanatçı olmaya hiç karar vermedim. Sadece en iyi yaptığım şeyi yapmaya, çizmeye devam etmeye karar verdim. Sanata devam etmek benim için nefes almak gibi. 

 

 

Sanırım en çok etrafımdaki insanlar bana ilham veriyor. En çok karım, kızım ve oğlum, sonra da dünyanın geri kalanı.

 

 

Eserlerimde realizme içgüdüsel olarak ihtiyaç duyuyorum. Etrafımdaki şeylerin beni durdurmasını önlüyor. Gerçekçilik aynı zamanda hareketleri yansıtırken daha güvenilir olmamı sağlıyor. Rüyalara gelince... Bu rüyalarla değil, hayatımda pasif yerine aktif olmamla ilgili bir durum. Örneğin, büyükbabamı çizebiliyorum, artık hayatta değil ama kağıt üstünde çizim sırasında benimle oluyor. Bu, aynı zamanda doğanın bütünlüğünü ve karmaşıklığını, gerçekle düşün bir arada oluşunu kabul etmek ve kutlamak.