Uzun yıllardır Avusturya'da yaşayan ve çalışmalarını sergileyen ve özellikle kadın portreleriyle tanınan, dahası bazı eserleriyle ödüller alan sanatçı Mertim Gökalp için Contemporary İstanbul'un ayrı bir önemi var. Mimar Sinan Üniversitesi mezunu sanatçı eserlerini ilk kez, kendi ülkesinde gösterecek olmanın heyecanını yaşıyor. Sanatçıyla hem göç hikayesini hem de eserlerini konuştuk.

 

 

Öncelikle Türkiye’de eğitim almış ve, Türkiye’nin sosyal hayatını kültürünü öğrenmiş biri olarak 27 sene sonra bambaşka bir ülkede “hiç kimse” olarak baştan başlamak son derece heyecan vericiydi. Bir kere Türkiye’de aldığım eğitim, sosyal hayat ve Avustralya kültürü arasındaki farklılıklar beni son derece etkiliyor. Özgürlük daha çok denemeyi ve daha korkusuz bir şekilde sanat yapmayı sağlıyor. Daha iyi odaklanabildiniz için de teknik olarak da daha çok çalışıyorsunuz ve denemekten korkmuyorsunuz, sizi yargılayacak değiştirecek kimse olmuyor başlarda ve hep deniyorsunuz.

 

 

Modellerimi gerçek hayattan buluyorum. Profesyonel modellerle çalışmaktansa, sokakta tanıştığım insanları, hayatın içerisinden birilerini çekip alıyorum ve onları resmime koyuyorum; ve böylece modellerim duyguları, kaygıları ve heyecanlarıyla, bir his olarak resmime geliyor. Modern kadınların kaygılarına ve mücadelelerine odaklanıyorum çünkü mutluluk çok anlık bir şey, resmedilebilecek kadar uzun değil. Dolayısıyla ben kaygıların ve mücadelelerin resmini yapıyorum, bunalımlar çok daha kalıcı. Ben izleyici vurmak ve bir etki yaratmak istiyorum. Mutluluğun resmini yapmaya çalışmak kolayı seçmek olurdu. Ben mücadelenin, korkunun, nefretin, arayışın, kızgınlığın resmini yapıyorum. Bu uzun, dolambaçlı bir yol ve ben zoru seçiyorum. Bana estetik gelen insanları model olarak seçiyorum, burada bahsettiğim estetik klasik anlamda güzellik değil. Ben içinde bulunduğu duruma, mekana uyan insanları seçiyorum.

 

Bana göre içinde bulunduğu ana yakışan, olduğu ortamın içerisinde bir ahengi olan kişiler beni şaşırtıyor ve çekiyor. Bazen de tezatlıklar aynı şekilde beni etkiliyor.

 

 

 

Sanatçı sayılabilecek bir aileden geliyorum, ve çocukluktan beri hep yaratıcılığa yönlendirildim. Belki de kendi ilgim ve becerilerim ailemin beni yönlendirmesinde etkili oldu. Ama hep duygusal, uçlarda yasayan biri oldum. Sanırım duyguları bu kadar yoğun yaşıyor oluşum, sanatı bir hayat biçimi olarak yaşamamı gerektirdi.

 

 

Bunlar Avustralya’daki sanat hayatımdaki dönüm noktaları, çünkü bu yarışmalar son derece önemli yarışmalar. Bu başarılar ilk defa suyun üzerine çıkmam demek oluyor, bu ana kadar hep dipten geldim ve bu Avustralya’daki sanat izleyicisi ile geniş ölçekte ilk buluşmam oldu.

 

 

Paul Fenech ve Bille Brown aslında birbirinden çok zıt karakterler. Paul’un meşhur olduğu ve temsil ettiği kitle sofistike olmayan, taşralı bir grup iken, Bille Shakespeare oyunlarında başrol oynamış, Kraliçe’den onur madalyası almış gerçek bir entelektüel. Gençlik yıllarında Türkiye’ye gelip Mesnevi eğitimi almış, Doğu edebiyatını son derece iyi bilen şaşırtıcı biri. Şöyle düşünün, biriyle (Paul) motorunun arkasına atlayıp pie yemeğe giderken, diğeriyle (Bille) Fransız restoranında kaliteli şarap içiyorsunuz. Toparlamam gerekirse, görsel tüm sanatlar beni çok etkiliyor. Bille Brown’u sahnede izlediğim zaman onun dramatik duruşundan etkilenmemem mümkün değildi.

 

 

Contemporary İstanbul’a katılmak benim için son derece gurur ve heyecan verici. Beş sene önce sapanla dünyanın en uzak köşesine atılmış bir tohumken, şimdi ağaç olarak geri dönüyorum gibi hissediyorum. Eserlerimin Türkiye’de ilk defa, Contemporary İstanbul gibi son derece hatırı sayılır bir organizasyon aracı ile izleyici ile buluşacak olması bana onur veriyor. Türkiye’de önümüzdeki sene bir sergi yapmayı düşünüyorum, ama detaylar şimdilik sürpriz olsun.