Resimleri için genellikle foto-gerçekçi denen 1948 doğumlu ressam Selim Cebeci, yaklaşık 10 yıllık bir aradan sonra Ankara'da bulunan Galeri Nev'de yeni sergisi 'Evden Notlar'ı açtı. Sanatçının diğer disiplinlerle ilişkisi resimle kurduğu ilişki kadar güçlü. Özellikle edebiyatla. Bu sergide yer alan 'Okumalar' serisinde, Galeri Nev’in arşivine ve kütüphanesine ayrılan alt katında neredeyse yukarıdan bağımsız bir sergi olarak kuruluyor. Ressamın okuduğu üç kitap ve bu kitaplar üzerine aldığı 'görsel' notlardan oluşan seri, ressamın edebiyatla ilişkisini gösteriyor. Murathan Mungan'ın 2002'de 11. baskısını yapan 'Kırk Oda' kitabının kapağı için özel bir resim çizen Cebeci'nin 1998 yılında İstanbul’da Yapı Kredi Sanat Galerisi’nde açılan ilk sergisinin katalog metnini Orhan Pamuk kaleme aldı. Ressamla son sergisi üzerine konuştuk.

 

 

Sanatsal bir ürünün, gerçek anlamda bir sanat yapıtı sayılabilmesi için tasarlanma aşamalarının her adımının dikkatle seçilmesi gerekir ki, o da işi yapanın marifetinden ibarettir. Sanatçının bu uğraşı verirken hangi eğitsel araçlar ve onların olanaklarıyla yol almış olabileceği artık bitmiş sayılabilecek yapıtı sonradan izleyen kişinin aklını hep kurcalamıştır. Zaten sanatsal yapıt tam da o sırada aşağı yukarı tamamlanmış olur. O yüzden hangi disiplinin benim sanatıma katkısının olmuş olabileceğini düşünmeyi çoktan bıraktım.

 

 

 

Bu benim sezgilerimle ve aradığıma dair beklentilerimle ve de 'zamanın' neredeyse dokunulabilecek kadar billurlaşmasıyla ilgili bir durum. Etkiler kendileri geliyorlar, ben de onların gölgelerini dikkatlice yerlerine yerleştirmeye gayret ediyorum.

 

Mekanların ve insan figürlerinin toplumsal hayata ilişkin bir göndermeleri var mı?

Cansız nesnelerin birbirleriyle ilişkisi hatta canlıların da onlara katılması, 'nesneleşmeleri' benim görsellik alanım. Gerisini düşünmem gerekmiyor. Herkese kendi bilinciyle yorumlayabileceği çok yalın bir görsellik sunmaya çalışıyorum.

 

 

Sergilerimden sondan bir önceki sanki daha dünmüş gibi. Bir sonraki ise yarın değil, her halde anlaşılır sanırım.

 

Birbirlerinden ayrılabilmeleri için isim vermek gerekiyor ister istemez. Aslında olabildiğince basitleştirebilmeye çalışıyorum, eskilerin yaptığı gibi. Onlar resimdeki neyse onun adını verirlerdi ve iş biterdi, hikayesini yazmazlardı.

 

 

 

Benim 'Foto Gerçekçi' olduğumu düşünenler var, sadece o kadarını söyleyebilirim. Belki "fotograf" çekmeyi de çok sevdiğim için bunu hak etmişimdir. 

 

 

 

Bugüne kadar yaptıklarımla daha çok edebiyatçı yazarlar yakınlık kurdular, bu soruyu onlara sormak daha doğru olur. Ama gerçek şu ki, edebiyatın da sinemada olduğu gibi resimsel hafızamızda ve bilinçaltımızda muazzam etkisi var. Büyük yazarları okurken onların görüneni veya görünmeyeni nasıl anlatabildiklerini kıskançlıkla kavramaya çalışırım. Veya sinemadaki gibi, usta bir görüntü yönetmeninin esas yönetmeni atlatarak büyük bir alçakgönüllükle atıverdiği o gizli imza gibi. Bütün bunların bizi götürdüğü yer aynı cennet.