FİSUN YALÇINKAYA

 

Dirimart, 21 Ocak 2018’e dek sanatçı Güçlü Öztekin’in ‘Topsy-Turvy! Selpakla Gorili Bitirdim!’ adlı sergisine ev sahipliği ediyor. Dolapdere’deki galeri mekânının dış kısmında yer alan serginin isminin yer aldığı yazı, sergiye girmeden önce izleyiciyi karşılayan ilk görüntü. Bu sergi için siyah duvarlara bürünmüş galeride Güçlü Öztekin’in boya, kraft kâğıtları, mukavvalarla, karışık malzemelerle hazırladığı eserleri izleyicileri bekliyor. Güçlü Öztekin, sergisinde galeriyi, bir resim sergileme alanından çok iz bıraktığı bir mekân deneyimi olarak sunuyor. Öztekin sergi mekânıyla ilişkisinde, atölyesinin bir köşesine ya da bir dönem atölyesi olmuş bir alana ziyaretçileri davet eder gibi davranıyor.

 

 

Sergi vesilesiyle görüştüğümüz Öztekin resimle kurduğu bağla ilgili olarak “Çocuklukta bir yerde bir şey başlıyor, bir şey uyanıyor ve devam ediyor. Bilinçli bir tercih gibi değil. Ben resim yapmak istiyorum ve şöyle resimler yapmak istiyorum, dünyayı şöyle kuruyorum, şöyle resim yapıyorum, diyerek çok net bir cevap veremem. Esas olan mekân ve orada vakit geçirmek ve çalışmak... Makyaj gibi değil olduğu gibi. Bir sergiyi kurmam için orada vakit geçirmem lâzım. Oturup da kâğıt üzerinde her şeyi yapamıyorum. Belki bu bir tür beceriksizlik ya da başka bir tür beceridir. Kâğıt üzerinde bir şeyi tasarlayabilen biri değilim. Daha çok bedensel olarak gerçekleştiriyorum” diyor. Sanatçı, “Basit şeylerle harika şeyler yapabiliriz. Bence bu ilişkiler için de geçerli” diye belirtiyor.

 

 

Karanlıkla çevrelendiği için mekân geceyi hatırlatıyor, bu hâliyle eserler de rüyayı çağrıştırıyor. Güçlü Öztekin, çizgi romanlardan klasik resme geniş bir dünyadan beslenerek yeni bir görüntü yaratmanın yollarını arıyor. Bu arayış da izleyicileri, resimle sorulan ilk sorulara, resmedilenin, görülenden farkının neler olabileceği merakına getiriyor.

 

Sergi salonun içeri açılan odasında ise bir duvarda bu kez aydınlık bir alanda rengârenk eserler yer alıyor. İki mekânın zıtlığı eserlerin boyutlarının hızla değişmesi de sanatçının var olan zemini kaydırmaktaki cesaretini düşündürüyor. Dışarıda bir ses var mı, bu görülen bir rüya mı, ya da gorille selpak nasıl bir araya geldi ve sahiden hepimiz farklı görüyorsak dünyayı yeni bir görüntü nasıl yaratılabilir? Öztekin sergisinden çıkarılabilecek çok soru var.