NİL KURAL

 

1980'lerin sonunda, New York yeraltı müziğinin sembol grubu haline gelen Sonic Youth’un beyni, gitarist ve vokalisti Thurston Moore, yeni solo albümü ‘The Best Day’in turnesi kapsamında 22 Nisan akşamı Babylon’da bir konser verdi. Garanti Caz Yeşili konserleri kapsamındaki konserden önce bir araya geldiğimiz Moore’la solo projelerini, günümüz müzik ortamını ve Sonic Youth’u konuştuk.

 

 

Kesinlikle. Nedeni de elektrik gitar kullanmam. Elektrik gitarla çalışıp onu akort ettiğimde, parçalar yazdığımda, çaldığımda ister istemez Sonic Youth’a benziyor. Önceki albümde içimden gitarın fişini çekmek gelmişti. 12 telli akustik gitarın imkanlarını da araştırmak istemiştim. Arada sırada 12 telli gitarı elime alıp parça yazmak isteği duyuyorum. Neil Young’ı düşünüyorum da o da bir albümde akustik gitar kullanıyor, diğer albümde grubu Crazy Horse’la elektrik sound’da çalışıyor. Bunu anlıyorum çünkü bir yıl insan sessizlik istiyor, başka bir yıl kaos. Ben de böyle hissediyorum. ‘Demolished Thoughts’da gitar, harp ve keman kullanılıyordu ve bu albümle bir yıl turnedeydim. Turne bittiğinde elime elektrik gitar almak istedim. Şimdiki grupta davullarda eski Sonic Youth davulcusu Steve Shelley’nin olması da o sound’u güçlendiriyor. Elbette Sonic Youth olmak veya o grubun temsil ettikleriyle rekabete girmek gibi bir amacım yok, zaten rekabet edemezsiniz. Sonic Youth’la yakınlığım da inkar edilemez, ben kurdum, ismini ben verdim.

 

 

İngiliz bir gitarist ve basçı var şu anda grupta. Ayrıca çevresel olarak da etkileniyorum ister istemez. Kuzey Londra’da küçük ve tipik bir Londra dairesinde yaşıyorum.  Kırsalda yaşayabilecek birisi değilim, aklımı kaçırırım. Büyük şehirlerde yaşamayı seviyorum. Her sanatçı etrafından etkilenir bence, ben de bundan muaf değilim.

 

 

Bu konserdeki bazı parçaları ilk kez iki gün önce çaldık. Dolayısıyla soundcheck’leri yeni parçaları prova etmek için de kullanıyoruz. Çünkü müzikte yeni şeyler denemek önemli. Canlı performansı stüdyoya tercih ederim. Stüdyoya tıkılmaktan pek hoşlanmıyorum. İnsanlar albüm yapımcılığı yapmamı istiyorlar ama hep hayır diyorum, çünkü en son istediğim şey stüdyoda olmak. Canlı performansta bazen kaptırıp gidersiniz ve meditasyon gibi izleyiciyle aranızda harika bir iletişim olur. Ritüel benzeri bir güzellik, sadece o ana özgü bir şey ortaya çıkar. Ve bu hissi görüntülemeniz veya sesini kaydetmeniz mümkün değildir. İnsani bir iletişimdir. Konserleri işim olarak görüyorum. Turların sonunda eve para balyalarıyla döndüğümüz yok ama kendimizi çevirebiliyoruz. Çok mütevazi bir kazancımız var. Turnede para kazananlar her gece ve 25 bin kişiye çalabilenler, Foo Fighters gibi. Çoğu grup bunu para için yapmaz.

 

 

 

Hiçbir fikrim yok. Şu anda ilgimi çeken daha deneysel kompozisyonlarla ilgilenenler... Mesela Swans grubunun ne yaptığıyla ilgileniyorum. Uzun formlu müzikler ilgimi çekiyor. Elektrik dans müziği şu anda tür olarak en popüler müzik ama ben bu türe karşı bir his besleyemiyorum. Anlıyorum ama beni çekmiyor. İnternetle herkesin her şeye eşit erişimi var, bu nedenle artık bir zamanın ruhundan söz edilebilir mi bilmiyorum. Altkültür ve ana akım arasındaki çizgi de erişim eşit olunca kalktı. Müzikteki bu yeni demokrasi de zamanın ruhu olabilir. Ama zamanında Nirvana’nın yarattığı gibi bir etki yaratacak bir şey daha görecek miyiz emin değilim. Umarım görürüz.