ASU MARO

 

Yıl 1999’du, radyolarda “Çalgıcı karısı Binnaz” diye titreyen sesi duyulduğunda... Dinleyenlerin gülsünler mi, duygulansınlar mı bilemedikleri bir sesti. Ama kesin olan bir şey vardı ki, kulak kabartmadan duramıyordunuz akordeonuna da, o titrek, kendine has yorumuna da... Derken ekranlarda boy göstermeye başladı bu ufak tefek, kavruk adam, kafasında alameti farikası şapkası ve fıldır fıldır dönen kocaman gözleriyle. “Yapma bana numara” diyordu bu sefer. Adı Ciguli’ydi. Yüzünde hep bir neşe vardı, gözleriyle kahkaha atıyordu adeta. Çok mu dertsiz, tasasız bir hayatı olmuştu da hep gülüyordu? Hayır... Binbir zorlukla gelmişti o güne. Zaten o neşe altına sakladığı hüznüyle yakaladı Türkiye halkını. ‘Numara yapmıyordu’ şarkısında dediği gibi. Herkes biraz kendine benzetti bu aynı anda hem gülen, hem ağlayan adamı.

 

 

1957 yılında Bulgaristan Haskova’da doğmuştu. Bulgaristan resmi kayıtlarına göre Angel Jordanov Kapsov, anasının koyduğu adıyla Ahmet’ti. Otuz yıl öncenin hızılı Rus otomobilinden gelen lakabıyla da Ciguli. Babası hamallık, annesi fabrikalarda süpürgecilik yapardı, zordu hayatları. Babalarını da kaybedince, Ciguli Ahmet düğünlerde çalıp söylemeye başladı. Kardeşlerini okuttu. Kendisi 7. sınıfa kadar okuyabildi. Bulgarca yazmayı, Türkçe okumayı öğrendi. Yener Süsoy’a “Ne yapalım, okutmadılar o zamanlar bize Bulgarlar Türkçeyi,” diye anlatıyordu: “Jivkov bize yasaklamıştı Türkçe konuşmayı bile, çok çektik.”

 

 

Su içemeyecek, yemek yiyemeyecek kadar parasız günlerinde bile hep böyle şendi. Kulübeleri yandı, sokakta kaldılar, o gene gülmeye devam etti. Akordeonu da en yakın arkadaşıydı. Haskova'dan gelen Türk otobüslerinin, TIR'larının yanına gidip kaset isterdi. İbrahim Tatlısesler, Ferdi Tayfurlar... 17’sinde Ayten’le evlendiğinde oğullarının adını İbrahim ve Ferdi koyacak kadar tutkundu onlara. 1990 yılında pasaportunu çıkarrtı, otobüse atlayıp İstanbul’a geldi ilk defa. Bu şehir bir cenneti onun iin. “O gece otelde kaldık, su var, banyo var, yumuşak yatak var,” diye anlatıyordu: “Hemen beni götürdüler bir düğüne. Bana o gece 50 bin lira verdiler. Nasıl sevindik biliyon mu?”

Sonra ver elini Kumkapı... Ayağında yırtık pabuçlar, üstü başı perişan ama gönlü gene şen. “Güldüler bana, aldılar beni öyle makara yerine,” diye anlatıyordu ilk günü. Ama akordeonunu konuşturmaya başlayınca değişti işler. Hemen Üçler Restoran’da çalışmaya başladı. Çok sevdiği Hint filmlerinden öğrenerek çıkarttığı ince sesler hayrete düşürüyordu dinleyenleri. 

 

 

1991 yılında Çakıl Gazinosu'nda Hülya Avşar'a akordeon çalmaya başladı. 1998’de İzmir Fuarı, tutkunu olduğu İbrahim Tatlıses ve Sibel Can'ın arkasında... Arada kendi şovunu da sergiliyor, bolca alkış alıyordu. Sonunda 'Binnaz'la bütün Türkiye’ye duyurdu adını. 'Bizim Sokak' dizisiyle iyice perçinledi ününü. 2000 yılında bir de albüm çıkarttı, 'Horozum'du adı... Ezel Akay’ın 'Neredesin Firuze?' filminde oynadı sonra... Göksel’in 'Sabır Sabır Ya Sabır' şarkısındaki unutulmaz yorumu kaldı yadigar.

 

Ciguli efsanesi parladığı gibi söndü yavaş yavaş. 2006’da 'Ben Akordiyonum', 2007’de 'Safinaz', 2010’da 'Sensiz Kaldım Şimdi' albümlerini yaptı, çok duyulmadı... Gelgelelim 'Binnaz' da, Ciguli de unutulmadı... En son bu yaz, Açıkhava’da 'Güldür Güldür' gösterisine konuk olduğunda izledik Ciguli’yi. Başında şapkası, yüzünde aynı kocaman gülümsemesiyle... Binnaz diye yıkılıyordu Açıkhava tribünleri... Meğer bu bir vedaymış... Akordeonun güleryüzlü, ‘numara yapmayan’ ustasına veda...