SELAY SARI

 

Dünya müzik tarihinin en etkileyici hikayelerinden birinin kahramanı Selda Bağcan. 70'lerde halk müziğine getirdiği, bazı ahvalde rock altyapısı da içeren yorumla öncü kimlik taşıyan, 80'lerde Türkiye'de yasaklı duruma düşer ve sansürlerle unutulma noktasına gelirken bir yandan dünya çapında tanınan, 90'larda yine halk müziğiyle toplum hafızasına geri dönen Bağcan, son birkaç yıldır kendisine hayran İsrailli grup Boom Pam'la birlikte Avrupa'da basılmadık yer bırakmıyor. Şimdiyse önünde bir Türkiye turnesi var: 14 Ekim'de İstanbul Bostancı Gösteri Merkezi'nde, 15 Ekim'de ODTÜ Vişnelik'te ve 16 Ekim'de İzmir Fuar Açıkhava Tiyatrosu'nda Boom Pam ile 'İnce İnce Bir Kar Yağar', 'Yaz Gazeteci Yaz' diyecek. 40 yıldır sahnelerde olan ve enerjisiyle sesinden bir şey kaybetmeyen Bağcan'la sırlarını konuştuk.

 

 

 

Sırrım mecburiyet. Ona göre motive oluyorsunuz. Mesela omzum kırıldı 15 Ağustos'ta, Çanakkale konserinden dönmüştüm, evde kedilerin ayağına basmayayım derken düşüp kırdım üç yerinden. Beş gün hastanede kaldım, sonra üç gün yürüdüm sesim açılsın diye. Ve sekizinci gün konsere çıktım Zeytinli Rock Festivali'nde. Muhteşem bir halk vardı, omzum sarılı, kollukla çıktım karşılarına. Şok oldular herhalde, özellikle de duyurmadık, çünkü önyargı olur. "Kolu kırık çıkabilecek mi?" diye. Görünce şok oldular, ben de anlattım durumu ama dedim ki "O ses çıkacak!"

 

 

Bu sene Boom Pam'la Polonya'ya gittik iki konser için, Krakow'daki bir festivale. Bir konser sinagogdaydı, çok sıcak ve samimi geçti. Öbür konser bir gün sonra bir meydandaydı. 40 bin kişi, müthiş bir kalabalık. Yalnız ben yokum tabii, gündüz 2'de başlıyor sabaha kadar sürüyor, öyle bir festival. Benim konserim 09.00'daydı. Krakow'da bir tek Türk yok. Gençler bir başladı tezahürata, "Selda Selda Selda" diye. Bir şaşırdım, yani Türkiye'de alışkınız bu tezahürata da, orada değil! Benim de bir şey söylemem lazım karşılığında, "Thank you amigos" dedim.

 

 

Çok memnunum onlardan. Çok sıcak kişilikleri var, insan gibi insanlar yani. Bizim gibiler. Ortadoğu halkları böyle, çok sıcakkanlı.

 

 

Çok mükemmel bir altyapısı var o şarkının.

 

 

Evet, onlar daha doğmadan ben rock söylüyormuşum!

 

 

Ben de o keşfe yardımcı olur düşüncesiyle '40 Yılın 40 Şarkısı' diye bir arşiv albümü çıkardım. Birinci bölüm 20 hit şarkıdan, halkın sevdiklerinden oluşuyor. İkinci bölüm de benim kendi performansımı beğendiğim şarkılar. O yüzden ikinci bölümü seviyorum. Kendim seçtim. Çünkü yasaklı yıllara denk düştü o şarkılar, çok duyulmadı.

 

 

 

Evet mecburiyet. Ve ihtiras.

 

 

Eğer bir işe sıvanıyorsan, onun en iyisini yapmaya mecbursun. Bir de şu var, 'İhtiras Tramvayı' derim hep buna. Derim ki gençlere, 'İhtiras Tramvayı'na binin ve hiç inmeyin'. Zeytinli'de 40 bin kişinin karşısında şarkı söyleyemeyen birini düşünebiliyor musunuz? O motivasyonla ameliyattan kalkıp yürüyorsun işte. Bir de sigara içmiyorum, asitli şeyler içemiyorum ses tellerimi hırpalamasın diye. Bira, şarap içmiyorum yine aynı sebepten. Dondurma yiyemem, soğuk içmem, evde bile oda sıcaklığında su. Kola içemiyorum ki çok severim. Diyorum şarkıcılığı bırakırsam ilk işim böyle şişelerce kola içeceğim!

 

 

 

Onu şöyle düzelteyim: Ben yıllardır yurtdışında meşhurum zaten. Albümler satılıyor, başka ülkelerde de. İsrail'de bile çıktı, hem de '90'larda. 1986'da beni WOMAD festivaline çağırdılar ama pasaportuma el konmuştu, o sene gidemedim, bir sonraki sene katıldım. 1986 festivalinin plağında yer aldı benim bir şarkım, sözü Nazım Hikmet'in, bestesi benim 'Türk Köylüsü' ve bütün dünyayı dolaştı. Yine '87'de Glastonbury Festivali'ne çıktığımda Hürriyet gazetesinin arka sayfasında yarım sayfa haber oldu, "Selda bizden önce AET'ye katıldı" diye.