Independent’ın haberine göre, Nottingham, Leicester ve Derby’den araştırmacılar, kullandığı dili incelediklerinde Shakespeare’in Elizabeth döneminin lekesiz ve kusursuz cilt takıntısını yansıttığı sonucuna ulaştılar. İngiliz Dermatologlar Birliği’nin yıllık konferansında sunulan “Cilt hastalıklarının negatif çağrışımlarından Shakespeare mi sorumlu?” isimli makale, Shakespeare’in Elizabeth döneminin kusursuz cilt takıntısını yansıttığını ve “Elizabeth toplumunun cilt hastalığına karşı olumsuz tavrını onaylamasa bile, Shakespeare’in başarısının bu tavrın yerini sağlamlaştırdığını” iddia ediyor.

Makalenin yazarlarından dermatolog Dr. Catriona Wootton, Shakespeare’in yaşadığı toplumun düşünce yapısını “Elizabeth dönemi Londrası salgın, frengi ve çiçek hastalığının bir arada bulunduğu bir yerdi. Dönemin hastalıklarının çoğu ciltte yara ve iltihaplanmaya sebep oluyordu. Dolayısıyla cilt kusurları bulaşıcı hastalığın işareti olarak görülüyordu” diyerek ifade etti. Wootton’a göre Shakespeare, toplumdaki “negatif duyguları avantaja çevirerek, karakterlerin davranış kusurlarına işaret etmek üzere fiziksel farklılıklarını” kullanmış.

İngiliz Dermatologlar Birliği sözcülerinden birine göre cilt hastalıklarının Elizabeth dönemindeki imaları bugün hala filmlerde ve edebiyatta yaşatılıyor. Sözcü, “Gözle görünür şekil bozukları hala kötülüğü ya da hainliği temsil etmek için kullanılıyor. Kimse Shakespeare’in eserlerini değiştirmeyi önermiyor fakat belki de yeni film ve kitaplarda bu stereotipin teşvik edilmemesini garantiye alabiliriz” diye konuştu.

British Shakespeare Association’ın başındaki Stuart Hampton-Reeves ise, Shakespeare’in kendi döneminin şartlarına göre değerlendirilmesi gerektiğini ve şairin modern yargıları olumlamasının beklenemeyeceğini söyledi. Birmingham Üniversitesi Shakespeare Enstitüsü müdürü Profesör Michael Dobson da,”tarih boyunca hiçbir yazarın cilt hastalığı belirtilerinin çekici olduğunu söylemediğini” ifade etti ve dört yüz yıldır Shakespeare oyunlarını okuyan ve izleyenlerin oyundan çıkaracakları sonucun “çiçek hastalığından kaçınmalıyım” olmayacağını belirtti.

“King Lear”dan “Romeo ve Juliet”e Shakespeare’in hafızalara kazınmış oyunlarının birçoğunda karakterlerin birbirlerini dış görünüşleri üzerinden yargıladığı örnekler bulunabilir.