Sevgi Soysal, “Yenişehir’de Bir Öğle Vakti” adlı kitabıyla 1974’te Orhan Kemal Roman Ödülü’nü kazanmasının hemen ardından Milliyet Sanat’a verdiği röportajda hem ödülle ilgili duygularını dile getiriyor hem Türk romanını tahlil ediyor. Soysal, iki buçuk ay süreyle kaldığı Adana Cezaevi’nde iken yazdığı roman için şunları söylüyor: “Onu Yıldırım Bölgesi Askeri Tutukevi’nde yazdım. Otuz kadar koğuş arkadaşımın kafasını daktilo sesiyle şişirerek. Hapishanede yatmış olanlar koğuş sessizliğinin değerini ve önemini çok iyi bilirler. Çoğu hâlâ tutuklu olan sabırlı, sevgili koğuş dostlarımın bu ödülün sevinciyle, kendilerine vermiş olduğum sıkıntıyı bağışlayacaklarını umuyorum. 1972 yazının sıcağını benimle birlikte aynı koğuşta paylaşan arkadaşlarımı da bu ödüle ortak sayıyorum… Yeterince iyi roman yazamıyorsak, suç bizde. Biraz daha titiz, biraz daha çalışkan olmak gerekiyor. Geçmişle bağlantılarımızı iyi kurmak, geleceğe hayalci değil, gerçekçi açıdan açılmak, daha iyi ayıklayabilmek, öze daha yoğunluk kazandırmak, çağdaş özlere çağdaş biçimler aramak, uzaya gidilen, televizyonlu, sinemalı, elektronik bir çağda yaşadığımızı unutmamak zorundayız.”Aynı ödülü bir yıl sonra bu kez 12 Mart tutuklamalarınıkonu alan “Yaralısın” romanıyla kazanan Erdal Öz, henüz ilk yıllarında olan ödülün önemini “Halkının demokratik mücadelesine romanlarıyla, hikâyeleriyle katılmış ve öncülük etmiş bu büyük yazarın adını taşıyan büyük bir ödülü almak benim için sonsuz mutluluktur,” sözleriyle ifade ediyor.

 

 

"86 yaşındayım ben. Ama daha yazmak istiyorum. Anadolu için çok şey yazdım ama henüz istediğimi söyleyemedim.” Halikarnas Balıkçısı Cevat Şakir Kabaağaçlı, 86 yaşında dört yeni eser hazırladığı sırada Milliyet Sanat’a verdiği söyleşide söylüyor bunları. 8 Aralık 1972’de Orhan Duru’ya konuşan yazar, “Akdeniz’in Sonsuz Gençliği”, “Anadolu Uluları”, “İnsan Kral” ve yayımlanmamış öykülerinin yer aldığı kitabının çıkacağını duyuruyor. Röportajın büyük bölümü ise Nobel tartışmalarına ayrılmış. “Nobel ödülünü bizden kimse alamaz mıydı, bazı yazarlarımız sizi adaygöstermişlerdi…” sorusuyla başlayan söyleşiye, “Bize Nobel armağanı vermezler. Her şeyden önce batıya sempatik gelmiyoruz. Hıristiyan olmamamızın da etkisi var bunda. Kaldı ki Türkçeden başka dillere iyi çeviri yapacak kişi de yok pek. Ben bir yazım başka bir dile çevrildi mi sevinemiyor, çokçası üzülüyorum. Bakalım kim nasıl çevirdi diye…” Halikarnas Balıkçısı, muharririn ödülün 100 bin dolar olduğunu hatırlatması üzerine “Hemen aldığım gece dağıtırdım. Bakma öyle tuhaf… Sevinç satın alırdım böylece…” yanıtını veriyor. 13 Ekim 1973’te hayata veda eden Kabaağaçlı anısına ayrılan “Mavi Ömür Bitti” başlıklı özel sayıda ise onu Yaşar Kemal “Balıkçı, edebiyatımıza sağlıklı, güzel, yaratıcı doğayı getirdi. Yepyeni doğalar yarattı.

Bizim genç romanımız bu büyük ustadan çok şey öğrenmiştir,” sözleriyle anıyor.

 

 

Birçok sayıda karşımıza çıkan “Edebiyatçılarımız neler hazırlıyorlar?” başlıklı köşede “İnce Memed”in Farsçaya çevrildiğini, Oğuz Atay’ın “Tehlikeli Oyunlar”ı kaleme aldı-

 

ğını görünce heyecanlanmadan edemiyorum. Yine “İnce Memed”in 1987 yılında yayımlanan dördüncü kitabı sayfalarda geniş yer buluyor. 1985 yılında, “En yeni yapıtlar” köşesinde Cevdet Kudret “Bilumum Çorbalar”, Ferit Edgü “Perisiz Ev”, Pınar Kür “Robert Taylor’u Kim Öldürdü?; Cemal Süreya “Sıcak Nal”, Enis Batur “Yaz Tuğrası” adlı yeni eserlerinin haberini veriyorlar. Politikacı sanatçılar da bu hikâyenin kahramanlarından… Bülent Ecevit’in 1970’li yıllarda yaptığı şiir çevirilerini okuyoruz. Yazar ve şairler sadece kendi yapıtlarına değil disiplinlerarası dayanışmaya da imza atıyor. 1986 tarihli, Türkiye’de tiyatro eğitimi başlıklı kapak konusuna Cevat Çapan yurtdışındaki tiyatro eğitimini anlatıyor. Ferit Edgü, 1 Mayıs 1990’da Van Gogh

 

kapağıyla çıkıyor okurun karşısına. Ve yine aynı tarihlerde “Benim resimlerim” başlıklı kitapçıklarda çağdaş Türk resminin ustalarını işliyor.

 

 

Edebiyat sayfalarının bir günce olduğunu söylemiştim, peki neler görüyoruz elli yıllık bu güncede?