Hayatını şekillendiren bireyler, geleceğini tayin eden toplumlar ve gruplar, klasik felsefede özne olarak kabul edilir. Ancak, içinde asırlardır var olduğumuzu sandığımız yeni dünya düzeni ve entelektüel yapısöküm (dekonstrüksiyon) süreci, özne-nesne ilişkisini adeta tavuk-yumurta ilişkisine dönüştürdü. Bugün, özne ve nesne arasındaki sınırlar oldukca bulanıktır, tıpkı hayvan ve insan arasındaki fark gibi. Modern düşünce, öznenin kendini belirleme gücünü sorguladığı ilk duruşmadan oldukça bitap çıktı. Peki, bu durumun Atsız Süvari sergisiyle ne ilgisi var?

 

 

 

Avusturyalı şair H.C. Artmann, bir sözcük bile yazmadan veya söylemeden de şair olunabileceğini, tek ön koşulun poetik davranma yönünde duyulan istek olduğunu söyler. “Bizzat mantık dışı bir jest, layıkıyla yerine getirildiğinde, olağanüstü bir güzelliğin eylemine, evet, şiire dönüşebilir,” der ve şair ile nesnesi olan şiiri aynı potada eritirken, cok genişletilmiş bir alanda hareket eden belirleyici bir güzellik olgusuna inanır. Nazım Ünal Yılmaz da benzer bir inançla sergiye hazırlanırken, Artmann’ın dizelerinden yola çıkarak özne-nesne ilişkisini bir tartışmadan ziyade ironik bir şiir olarak okur. Bu bakış açısı aynı zamanda serginin adının da ilham kaynağıdır; Atsız Süvari, ipsiz cambaz veya boyasız ressam gibi özne/nesne ikilikleriyle şekillenen bir düşünsel sürecin ürünüdür.

 

 

 

“Atsız Süvari” sergisindeki figürler, nesneleşmiş bedenler olarak karşımıza çıkar: Etken gibi görünen fakat edilgen kalan topluluklar, yarışanlar ve savaşanlar… Bununla birlikte atlar; özgürlük, bağımsızlık ve güç gibi geleneksel anlamlarinin ötesinde, Kafkaesk birer özne olarak resmedilir. Mahkemeye çıkarlar, sedyede taşınırlar.

 

Katalog metnini Alexander Koch’un kaleme aldığı “Atsız Süvari”, 22 Şubat 2025’e kadar salı-cumartesi günleri, 11.00-19.00 saatleri arasında ziyaret edilebilir.

 

 

Nazım Ünal Yılmaz (d. 1981), resimlerinde kişisel hikâyesini toplumsal tarihle birleştirerek özel ve kamusal olan arasında hassas bir denge kurar. Poetika ve siyaseti harmanlama yeteneği, dışavurumcu figüratif resim dilini yenileyerek eserlerine hem güç hem de bireysellik kazandırır. Kimlik, milliyet ve kişisel özgürlük gibi temaları işlerken biçimsel tercihleriyle didaktik veya pedagojik olmaktan kaçınır; aksine, Yılmaz izleyiciyi resmin şifresini çözmeye aktif olarak katılmaya davet eder.

Fırça darbeleri, ilk bakışta hızla savrulmuş gibi görünse de her biri son derece özenle yerleştirilmiştir. Tatsızlık, zevksizlik, tasarlanmış amatörlük, hoş olmayan renkler ve bulanıklık, her zaman açıkça kasıtlıdır. Beceri ile ona karşı çalışmak arasındaki bu çelişki, sanatçının resim yapma biçimindeki gerilim, güç ve özgünlüğü doğurur. Geniş anlamda ifade etmek gerekirse, Yılmaz’ın eserleri, son derece kişiselleştirilmiş bir ifade tarzının, politik ve bireysel olanı dengeleyen bir mizacın hizmetinde kullanılmasına örnek teşkil eder.

 

Nazım Ünal Yılmaz'ın yer aldığı kişisel ve yer aldığı karma sergiler arasında: Galerie Michela Rizzo, Venedik (2024); Belvedere21, Viyana (2023); Harkawik, New York (2023); Magenta Plain, New York (2021); Exil, Viyana (2020); Tallinn Art Hall (2020); Crone Berlin (2019); Carbon12, Dubai; Kunstraum D21, Leipzig (2018); PSM Galerie, Berlin (2018); Sanatorium, İstanbul (2017); Funktion Room, Londra (2015); Arp Museum, Remagen (2015); Frankfurter Kunstverein (2012); Pilevneli Project, İstanbul (2012); Ve.Sch, Vienna (2011); Gallery C24, New York (2011); Depo, İstanbul (2011); Das Weisse Haus, Viyana (2011); Kunsthaus Stade (2010); Ernst Barlach Museum, Hamburg (2009); Ausstellungshalle, Frankfurt (2008); Forum Stadtpark, Graz (2008); Galerie Kunstbüro, Viyana (2007). Kunstforum BACA, Viyana (2007); Kunsthalle Krems (2007); Kunsthaus Merano, (2006); Borusan, İstanbul (2005) sayılabilir. Yakın zamanda, sanatçının eseri Belvedere Müzesi koleksiyonuna dahil edilmiştir.

 

Sanatçı, 2024 yılında Avusturya Kültür ve Sanat Bakanlığı tarafından verilen Statsstipendium ödülüne layık görülmüştür.