“Beau Is Afraid/Korkuyorum”, temelde orta yaşlı Beau’nun annesiyle ilişkisi ve bu ilişkinin şekillendirdiği korku, endişe üzerine kurulu. Beau, Aster’in 2011 tarihli kısa filminden alıyor adını. O filmde Billy Mayo’nun canlandırdığı karakter, annesini ziyaret için evinden çıkarken anahtarları gizemli bir şekilde kapının üstünden kayboluyor. Evine o anahtarla birisinin girmesinden endişe eden adam için psikolojik olarak zorlayıcı bir süreç gelişiyor. “Korkuyorum” ilk yarım saatinde bu kısa filmi referans alırken üzerine çok şey de koyuyor. Olağanüstü bir distopik bir evren kuruyor Aster. Batman’in Gotham’ından binbeter bir atmosfer… Sokak ortası cinayetler, evsizlik, pislik içindeki şehir, kimsenin kimseye yardım etmediği bir düzensizlik… Bu bölümde zombi filmlerinin ruhu da siniyor “Korkuyorum”un üzerine. Aster filmlerine pek benzemeyen bu bölüm, filmin en başarılı kısmı açıkçası. Aster’in kendisiyle bütünleşen aile krizi ve bireysel kaosun ağır basmasıyla hikâye hantallaşıyor.

 

 

“Korkuyorum”un asıl meselesi Oidipus kompleksi… Beau’nun doğum sahnesiyle başlayan film, bebeğin anne karnından kopmasının yani suyun içinden çıkmasının ardından hayatı boyunca o suyun basıncını yani annesiyle koparamadığı bağı hissetmesini irdeliyor. Aldığı ilaçtan, banyosuna ve musluğuna, havuza, deniz yolculuğuna, mahkeme salonuna, suyun etkisi hep hâkim. Kısaca özetlersek, büyüyememenin filmi bu. Babasının ölüm yıl dönümünde annesini ziyaret etmek için yola çıkma planı yapan Beau, fiziksel açıdan da ruhsal olarak da ilerleyemiyor bir türlü. Her adımında farklı bir engelle karşılaşıp gardını düşürüyor. Yani genel manada bir yolculuk hikâyesi olsa da yol alamamanın ve bir erkeğin doğduğu evde, biriktirdiği anılarda, gerçekleşmeyen hayallerinde tıkanıp kalmasının hikâyesi aslında. Kâğıt üzerinde çok derin görünen bu meselenin etkisini Aster daldan dala atlayarak zayıflatıyor. Bazı noktalarda kara mizaha göz kırpsa da Aster’in kötümser bakış açısı epey boğucu. Joaquin Phoenix’in performansı nefes aldırıyor neyse ki.