EFNAN ATMACA- Her yeni yılda hepimiz bir ‘yapılacaklar listesi’ hazırlarız. Geçmişimizin muhasebesini yapar, tabiri caizse hayatımızı temize çekeriz. Elbette pek çok soru takılır aklımıza. Bir an farklı olsaydı bugün hangi noktada olurduk, tartışırız dururuz içimizde. Mario Levi yeni romanı “Ayçiçekleri Her Gece Bir Yalnızlığa Bakar”da bir ucundan bu konuyu ele alıyor. Roman, “Teğet Geçen Hayatlar” adlı üçlemenin ilk kitabı. Adından anlaşılacağı gibi birbirine uğramadan süren hayatların izini sürüyor Levi bu kitapta. İnsanların kaderlerini değiştiren ‘o an’lara uğruyor Levi. Ve görünmezlik gücüne sahip bir yazarın anlattıklarından öğreniyoruz yaşananları.

 

 

 

İhtimali kulağıma fısıldayan bendim büyük olasılıkla. Neden? Böyle bir hayalin peşinden yıllarca gittiğimden mi? Sadece sormakla yetineceğim ama bunu yapmam bile anlamlı, farkındayım. Asıl istediğimse her yere ve her yaşanana hâkim yazarın parodisini yapmaktı galiba. İlahi yazar bakış açısının çoktan öldüğüne inanıyorum.

 

 

 

Elbette bir lanet! Fark etmişsinizdir, bunu birkaç kez ifade etmeye çalıştım da. Kendimi tekrar edeceğimi bilerek. Önemi yoktu. Anlatanın takıntıları vardı zaten. Çok bilmek birçok yol açar elbet. Bunun için yıllarca mücadele verdim. Hâlâ veriyorum. Gelgelelim bildikleriniz, görebildikleriniz sizi yalnızlıklara da sürüklemez mi bazen? Hele bir de içinizdekileri ortaya dökemiyorsanız, dile getiremiyorsanız.

 

 

Birey olma savaşından söz etmeye çalıştım burada. En zor savaşımız. Bildiklerimizden farklı. Silahlarımız tarihimizin bize verdikleri ya da bizden aldıkları. Daha doğru bir hayat yaşayabileceğimize inanmak için değiştirmeye çalıştıklarımız… Bedeller ödeyerek… Neyi, ne kadar değiştirebiliyoruz? Herkesin cevabı farklı. Denemeden bilemezsiniz ki…

 

 

Bellek dediğimiz karmaşık oyunlarla yüklü. Kimi zaman bazı yaşadıklarımızı bir saplantı hâlinde hatırlıyoruz. Bir geçmişi sürekli bugüne taşıma hâli. Birçok ilişkinin altını oyan bir duruş. Kimi zaman da yaşananları unutmayı tercih ediyoruz. Bazı derin kederlerden kurtulmak için mi? Mümkün. Yalnız neresinden bakarsanız bakın, tüm hatırlananları kendimize göre, istesek de istemesek de değiştiriyoruz. Hikâyelerimiz de içimize böyle yazılıyor.

 

 

Bazı gerçekleri gerektiği gibi görmek, gördükten sonra da taşımak kolay değildir. Hayatı ancak böyle daha iyi tanıyabiliyoruz ama. Soru şu: Yaşamak ve kaybetmek mi, hiç yaşamamak ve neyi kaybettiğinin farkına varmamak mı?

 

 

 

Çok yerinde bir tespit! İki kitap var gerçekten. Yazarın, daha doğru bir ifadeyle de yazar adayının yaşadıkları, kendi içinde bir başka hikâye, bir başka kitap… Bilseniz daha ne çok yaşadığı vardı. Kahramanların hikâyesini gölgelemesin diye, bağrıma taş basarak anlatmaktan vazgeçtim! Anlatmayı erteledim, diyelim. Ama belli mi olur, bakarsınız bir gün onu da anlatırım. Her kitabın bir zamanı var.

 

 

Günümüzde yaşananlara dair bir panorama… Yeni ciltlerde yeni kahramanlar olacak. Bu ciltte anlatılanlarsa sadece birkaç anlığına karşımıza çıkabilir. Belki bir metroda, bir kafede, çarşıda pazarda… Hepsini bir yerde buluşturacağım eninde sonunda. Ama onlar bunun farkında olmayacaklar. Bunu sadece biz görecek ve bileceğiz. Anlatanın hikâyesiyse hep devam edecek. Bakalım ne zaman, nereye kadar?