25 Kasım 2012 - 07:11Bırakma zamanı geldiğinde…“Yazmakla mücadele sona erdi”.
Bu, Philip Roth’un bilgisayar ekranına iliştirdiği post-itmiş.
Onunla “son” söyleşiyi yapan, New York Times'dan Charles McGrath öyle söylüyor.

Adı her yıl Nobel Edebiyat Ödülü favorileri arasında gösterilen ama henüz vuslata kavuşamayan Roth, yazmayı bırakmaya karar verdi.
Gerekçesini şöyle açıkladı: “Eskisi kadar iyi yazamayacağımı biliyorum. O gerginliğe dayanacak gücüm yok”.

Eskisi kadar iyi yazamayacağını bilmek…

Bunu fark edebilmek…

Onca başarılı romanın, onlarca dile çevrilmenin rüzgarından çıkıp sözcüklerine sakince bakabilmek…

Kolay iş değil Roth’un yaptığı.
Hele bizimki gibi, çoğunluğun işine, mevkiine, titrine sımsıkı yapıştığı, kıdemin performanstan üstün olduğu, merhametin adaletle karıştırıldığı bir coğrafyada yaşıyorsanız.

Hayat bu. Gün gelir, insan tükenir.
Bazen Philip Roth gibi 80 yaşında.
Bazen 50’sinde.
Bazen de hiç başlamadan…
Herkesin heybesi aynı oranda dolu değil.



Aklıma hep Tomris Uyar gelir. “Zaten ciddi bir iş yapıyoruz” derdi, “Bir de kendimizi ciddiye almanın anlamı yok”.
Eminim yaşasa ve bir gün tükendiğini hissetse, o da “Bıraktım” derdi. Diyebilirdi.
O da kendini o boşluğa fırlatabilirdi. “Boyun eğmeksizin ve yenilmeksizin”.
Yaptığı işi, yazarlığı, yazmayı kendinden çok ciddiye alıyordu çünkü.

Tıpkı Philip Roth gibi. “Beş sayfa yazdıktan sonra buruşturup hepsini atacağı tek bir güne dahi katlanamıyordu” çünkü.
Yazdıkları, onun adını bir kapakta görmesinden önemliydi.
“söyleyeceğim her şeyi çoktan söyledim” dedi.
Belki de bu son söylediği, her cümlesinden önemliydi.