Beklerken… Ha geldi ha gelecek bir haberi… Uzaktaki sevgiliyi… Bazen saksıdaki orkidenin açmasını… Baharı…  En iyi şiir tutar insanın elini. Hele iyi yazılmışsa… Alır götürür. Yolda sarıp sarmalar. Dertleşir yakın bir arkadaş gibi. Kendinize yakınlaştırırken, beklemenin ağırlığından uzaklaştırır. Bu hafta Akif Kurtuluş’un Can Yayınları’ndan çıkan yeni kitabı “Hayat, Saat Farkıyla”yı okurken bir kez daha deneyimledim. Kurtuluş’un 12 yıl aradan sonra yayımlanan yeni şiirlerinde gülümsemek var, kederlenmek, aşka düşmek, donup kalmak, silkinip toparlanmak… Ve aslında hayat var. Saat farkıyla…

 

Bir bakıyorsunuz yalnızlığa dokunmuş. Ne kadar kalabalık olsak da zaman zaman hissettiğimiz… 

 

samsunasfaltı’na dağılan

tespih tanelerinde eksik 

çifti kaybolmuş ayakkabı tekiyim

 

Sade ve sakin bir yaşamak tarifi veriyor birden. Böyle mi güzel anlatılır… 

 

gittikten sonra 

bir sana baktım 

bir de aynaya

karanlığında

 

yaşamak şaşırmakmış 

kime inanacağıma

 

Hayatımıza giren insanların dilini, ruhunu sökmeye çalışırken yaptığımız şeyi ‘kitap’ üzerinden özetleyiveriyor derken. Kitabi olmadan.

 

ayraç gibiydin 

hayatla ölüm arasında

 

hangi sayfada bulmuşsam 

oradan devam ettim 

okumaya seni

 

İnsanı tanımak mümkün mü? Kendini? Böyle derin sorulara kapı açıyor, kenarına bir gülümseme iliştirip…

 

elimdeki tek sözcük:

gaf!

Bilgelikmiş, incelikmiş: 

zarf!

…

herkes kendine sarraf

 

Kabullenilmemiş gidişlere çeviriyor kaleminin yönünü birkaç şiir sonra… Kabulü mümkün kılacak bir kudretle…

 

bazen inanmıyor değilim

giderayak tuzak kurduğuna 

terk ettiğine seri katilin iştahına

riyanın tam ortasına 

 

nasıl inanmadıysam yokluğuna

 

Öyle pembeler, şekerler, şiir romantizmi filan dinlemiyor. Yeri geliyor, tarihten Sivas Katliamı gibi ağır bir sayfa açıp boğazınızı düğümlüyor, gözünüze yaş yürüyor dizelerinden…

 

bazı çocukların kaderini

yakılan babaları yazarmış

zeynep’in yarasındaki külü 

eren’in alnındaki mührü

 

aynı alevde tutuşan çiçekler 

menekşe’den, sehergül’üne

birinin babası her gününü

eklermiş diğerinin ömrüne 

 

 “Arkadaş” isimli şiiri, şiirin ismine takılmış bir takıyla başlayıp o yaşları salıveriyor yüzünüze… 

 

ını gömdükten sonra

bir avuç toprak da 

kendi üstüne atarsın

 

son kez arkana bakarsın 

sen miydin bıraktığın 

uğurladığın o muydu

 

dudağında uçuk 

ve bu soruyla yaşarsın

 

Yas tutmadan bitmez ya insanın acısı… Sıra ona da geliyor. Nasıl biter sorusuna ters köşe bir cevapla karşılık veriyor…

 

heyhat!

hayatla medet arasındasın

yarayla kabuk 

dertle deva

 

dindi sandığın her sancı 

peşin sıra gelecek 

geçti dediğin her acıyı 

ömrünle sınayacaksın 

 

sen başkasının yası olduğunda 

ancak, susacak yasın da

 

Velhasıl hayatla hemhal oluyorsunuz Kurtuluş’un şiirlerinde. Bunu şiirle yapmanın verdiği özgürlükle. Edebiyatla sınanmış, arınmış has sözcüklerle.

 

Sonuç… Ayrılık sevdaya nasıl dahilse, beklemek de öyle… Yeter ki iyi şiir kitaplarımız olsun…