“Kendi ocağına ateş düşmedikçe, dumanı boğmuyor
insanı... Boğulana da ağlamıyor, tanımadıkça o insanı...”

Yağmur gitgide şiddetleniyor, çadırı yavaş yavaş bir sağa bir sola yatırıyordu. Annem arada bir bizlere bağırıyor, bize durum bildiriyordu.
“Oğlum şımarmasanıza, çadır başımıza yıkılacak.”
“Fırtınaya yakalandık. Baba Yunus, sen geminin etrafını tamir et, Anne Hazal gelen suları çabuk denize at. Batacağız. Mehmet çabuk yardım iste.”
“Yardım geliyoooor, dayanın!”
Gemimiz batmak üzereydi. Annem kızarmış kocaman eliyle iki benim, bir Mehmet’in kafasına şaplak attı.
“Ne dedim ulan ben size. Sükut durun, zaten canım burnumda.”
İkimiz de yatağa uzanıp korkudan sustuk. O an çadırlarımızın içine doğru yoğun bir ışık girdi. Bir tür traktör sesi geliyor, bize gittikçe yaklaşıyordu. Ama yanılmıştım. Babam ve Halil içeri koşarak girdi. Babam, “Lambayı söndürün, herkes sussun,” diye sessiz bir şekilde bizleri uyardı. Annem hemen gaz lambasını söndürdü. Oynamadan önceki korkumuz yüreklerimize yeniden yerleşti. Gelenler de kimdi? Neler oluyordu?

Küçük bir çocuğun hem ağlatan hem de güldüren hikayesini büyük bir ustalıkla işleyen yazar satır aralarında sizin hayatınıza da dokunacak.