Bu ülkede yaşanan her darbe’den sonra geriye biraz hüzün, kayıp zamanlar, ve yaralı hayatlar kalır. Sarmak zaman alır. Tekrar ayağa kalkmak, dimdik durmak, ve hayata karışmak. Bunun için sağlam bir omuz gereklidir. İçeride de dışarıda da, hayalinde de kavuştuğunda da başını yasladığın bir omuzdaş. Herkes Ömer Soylu kadar şanslı olmayabiliyor. Unutmalar Şehri romanının Kızıl Ömer’i Bir eylül yarasının Ömer Soylu’su.

 

 

O artık en ünlü firmaların bile reklam için kapısını çaldığı büyük bir reklam ajansı sahibi. Seksenli yıllardan ikibinlere hatta ikibinonlara uzanan bir süreç. Herkesin merak ettiği soru: Bunca mal mülk nasıl oldu? Bu değirmenin suyu nereden geliyor?

 

 

Derken düğmeye basılıyor ve operasyon başlıyor. Operasyonu hırslı bir komiser yönetiyor. Yıllar önce gerçekleşen banka soygunu davası yeniden açılıyor. Öldürülen bekçi’yi kim vurdu? Bankadan alınan paralar nerede? sorusu akılları karıştırıyor. Bunca gözönünde zengin bir işadamı olan Soylu’nun kelepçeli ellerini gazeteler kadar kızı Filiz’de aklından çıkaramıyor. Ve her ne olursa olsun başlarına gelen bu felaketten babasını kurtarmak için tüm gücüyle Filiz çalışmaya başlıyor. Davayı yürüten savcı, Filiz’in babası için bulduğu avukat hepsi aynı anda bir çarpışmayı içeriyor. Roman ustaca yürütülen kurgusu kadar günümüze göndermeler de içeriyor. Komiserin ağabeyleriyle yaptığı toplantılar, İstanbul Adliyesi’nin Beşiktaş’ta ek hizmet binası’nda görülen davalar...

 

 

Hesaplaşma, hepimiz için aynadan içeriye doğru uzun bir yolculuk hali. İnsanların gözlerinin içine bakarak söylediklerimiz kadar, kendi kalbimize yaptığımız bir yolculuktur da aslında.

Tüm bu sürükleyici sürecte romanda fon olarak ise yeni filizlenen bir aşk eşlik ediyor okura. O ilk aşkın tazeliği, heyecanı, bakışı, gökte salınan bir ay ve sevgliler dalgalı bir beşiktaş sahili fonunda gerçekleşiyor. Ve dünyanın tek gerçeği her daim aşk.

 

 

Cevat Turan ‘Bir Eylül Yarası’ romanında 80’lerden 2010’lara bir günlük eşliğinde Türkiye’yi, dostlukları, aşkı, yaşamı sinematografik bir kurgu, edebi bir ustalıkla, sürükleyici, heyecanlı ve şaşırarak soluksuz okuduğumuz bir roman sunmuş okura. Romanın sonunda ki bir sürpriz ise yazarın kaleminden okura sunulan bir şiir. O halde final iki dize ile olsun şiirden.

‘Bir aşkı alıp kendimize ayırmıştık /Hiç bitmeyecek gün gibi taşıdık ayrılığı boynumuzda’