Pek çoğumuz 2012 yılında çıkardığı "Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde" adlı öykü kitabıyla tanıdık Mahir Ünsal Eriş’i. Büyüdüğü mahalleden, okuduğu okuldan, ailesinden, arkadaşlarından, kısacası yakın çevresinden ilham alan karakterleri sayesinde daha ilk kitapta okuruyla arasında samimi bağlar kurdu. Kitapları elden ele dolaşmaya başladığı ilk günlerden bu yana sosyal medyada, sokaklarda, duvarlarda, banklarda en sık karşılaştığımız alıntılardan biri oldu kendisine ait şu sözler: “İçime bir ad koyacak olsam Leyla derim, öyle güzelim”.

 

“Kanatlarımız olsa be Metin” temennisiyle tebessüm eden bir okur kitlesi yarattı kendine. Yalnızca üç yıl içinde böylesi bir samimiyeti yakalamayı başaran yazar, geçtiğimiz günlerde ilk romanını çıkardı: "Dünya Bu Kadar". Kurgusu, zengin betimlemeleri ama özellikle de güçlü karakteriyle Eriş’in şimdiye dek takındığı içten üsluba yakışır bir roman "Dünya Bu Kadar". Birbirlerinin hayatına çeşitli şekillerde dokunmuş karakterler ve onların tanık olduğu olaylar aracılığıyla bir nevi Türkiye’nin, Türkiyelinin hikayesini anlatıyor. Mahir Ünsal Eriş ile ilk romanı ve yazım süreci üzerine konuştuk.

 

"Dünya Bu Kadar"ı yazarken ilginç sayılabilecek öykülerin anlattığı, basit bir ana öykü kurmaya çalıştım, belki de bundandır. İşin açığı biraz indirgemeci buluyorum bu türden yaklaşımları. Öyküden romana geçiş yapmak ya da öykücülüğü bırakmadan roman yazmak gibi bir şey yok bence. Bir teknik denedim yalnızca.

 

Elbette. Hikaye anlatmak kadar karakter anlatmayı da seviyorum. Her biri birbiriyle doğrudan ya da dolaylı olarak bağlantılı karakterlerin kesiştiği ya da karşılaştığı bir hikaye fikrini oldukça eğlenceli ve heyecan verici buldum her zaman. Bu yüzden bunu denemek istedim, öykülerimde de denemiştim ufak tefek.

 

Kimi zaman yaşadığım dünyadan, kimi zaman hayal gücümden. Ama daha çok hayal gücümden diyebilirim.

 

Böyle bir görünüm elbette var ama amaçlanan şey bu değildi. Edebiyatı hayattan hariç saymamak lazım diye düşünüyorum. Dolayısıyla yaşanan hayat, öyle ya da böyle, yazının da bir parçası oluyor. Ben Türkiye insanına dair hikayeler anlatmaya çalıştım, ister istemez Türkiye de anlatılmış oldu. Bundan memnunum.

 

Yok, kasten yapılmış bir şey olduğunu söyleyemem. Ama yazdığım metnin içinde adlı adınca olmalarından kendim bile farkında olmadan kaçınmışım sanırım. Yine de anlaşılmayacak kadar gizlenmiş ya da örtülü sayılmazlar. Herkesin, kimden ya da hangi zamandan bahsedildiğini anlayacağı kadar ortadalar.

 

Aslında Büyük Gölcük Depremi’ni bir arka plan değil de hikayenin önemli öğelerinden biri sayıyorum. Hem romanın gidişatındaki belirleyiciliği hem de romandaki birçok karakterin hayatına olan etkisiyle bu büyük deprem de romanın karakterlerinden biri sayılabilir belki. Çok büyük bir acıydı. Her an yeniden, belki de daha beterini yaşayacağımız bir acı. Hiçbir tedbir, hiçbir ders alma yok. Toplanma alanları bile ranta peşkeş çekilmiş; rezidans, alışveriş merkezi olmuş. Ben bu türden büyük olaylara, 'anlatılmasa olmaz' gözüyle bakarım genelde. 

 

Hikayelerin anlattığı bir hikaye kurmaya çalıştım romanı yazarken. Bu da bunca karakter, yer ve olayla, dağılmaya çok müsait bir yapı arzediyordu. Bu nedenle, nerede olduğumuzu sık sık hatırlatan bir kurgu denemeye çalıştım.

 

"Dünya Bu Kadar" derken aslında biraz Türkçe’deki 'dünya küçük' deyişine gönderme yapmaya çalıştım. Bir de kitabın girişindeki “Ah Muhsin Ünlü” alıntısında da dile getirdiğim üzere, "Dünyayı gözünde çok da büyütmemek lazım," anlamı var elbette.

 

 

Kafada kurmak diye adlandırılabilecek kısmına çok vakit ve emek harcıyorum ben. Bir hikayeyi, anlatıyı, yazıyı kurmak kayık inşa etmekse onu kağıda geçirmek kayığı suya indirmek demek galiba. Ben kayığın inşası kısmını daha eğlenceli ve heyecanlı buluyorum. 

 

Edebi olma gayretinden uzak, doğal, çıplak ve müziği kendinden bir dil. Annemle konuşmuş olsanız anlardınız ne demek istediğimi. Öyle güzeldir ki lisanı.

 

Lise değil de, üniversite yıllarımı pek ayrıntılı hatırlayamıyorum. Başkalarının anlattıklarından kendime bir mazi kurdum demek uygun olabilir. Yazılarıma etkisi oldu mu? Olmuştur sanırım, çocukluğuma, üniversiteye kadarki hayatıma dair çok acayip ayrıntılar hatırlamama sebep belki de budur.