İtalyanca’dan diğer dillere geçen konçerto kelimesinin kaynağı tam olarak bilinmemekle beraber, Latince conserere (bağlamak, örmek) ve certamen (yarışma, çekişme) kelimelerinin bir araya gelmesiyle oluşmuş olabileceği, ya da doğrudan olarak yine Latince concertare (tartışmak, kapışmak) fiilinden kaynaklanmış olduğu iddiaları mevcuttur. Solo enstrüman ve orkestranın adeta birbiriyle yarışması, bu fikirleri doğurmuştur.

 

Bugünkü haliyle konçerto, Geç Barok dönemde (1680-1750) ortaya çıktı. Arcangelo Corelli’nin (1653-1713) ortaya çıkardığı concerto grosso (büyük konçerto) formu, genellikle yaylı çalgılardan oluşan küçük bir gruba orkestranın eşlik etmesini öngörüyordu.

 

Konçertonun Geç Barok dönemdeki gelişimi, İtalyan stilinde gerçekleşti. Alman ve Avusturyalı konçerto bestecileri de bu tarzı benimseyerek, solo enstrümanın orkestrayla birlikte ve orkestraya karşı çaldığı bu türü yaygınlaştırdılar. Dönemin en tanınmış iki konçertosu, Antonio Vivaldi’nin (1678 – 1741) dört keman konçertosundan oluşan Dört Mevsim‘i(Le quattro stagioni) ve Johann Sebastian Bach’ın (1685 – 1750) farklı enstrümanlara orkestra eşliği yazdığı Brandenburg Konçertoları’dır.