Seyhan Akıncı 

Bülent Ortaçgil, 1969’da henüz 19 yaşındayken konuk olduğu İzmir Radyosu’nda çaldığı şarkıların günün birinde 50. sanat yılını kutlamak için dinleyicilerle buluşturacağı aklının ucundan geçmezdi elbette. Tıpkı ‘74’te yayınladığı ve bizleri oyununa davet ettiği “Benimle Oynar mısın?” için “Bu kadar uzun soluklu bir iş birliği yapacağımızı tahmin etmezdim” demesi gibi. Dördü yeni, biri yeniden düzenlenmiş “Elli” ve 1969’daki kayda ait “Buçuk” ile 12 yıllık suskunluğuna son veren Bülent Ortaçgil ile Ada Müzik etiketiyle yayınlanan albümünü ve 50 yıllık kilometreyi konuştuk. 

Sanat hayatınızın 50. yılını kutluyorsunuz. Bunu da müzikseverler için bir şenliğe dönüştürdünüz. Bülent Ortaçgil, ‘69’daki Bülent’i dinlerken neler hissetti?

Yabancılık hissediyorum. En çarpıcı tarafı bu. Sözlerini bile zor hatırladığım şarkılar var aralarında. Çalabilmek için çalışmam lazım bir sürüsünü. Bir acemilik, sözlerde bir karamsarlık var. Onlar şu anki bakışımla o kadar hoşuma gitmiyor ama hoşa gitsin diye yaptığım bir şey değil. Bu parçalar benim için sadece belge niteliğinde. Nereden başladığımı insanlara sunmak istedim. Türkiye’de müzikle uğraştığım için seviniyorum. Türkiye koşullarında bu müzik bana hayatı sürdürme fırsatı verdiği için seviniyorum.

1974’te yayınladığınız “Benimle Oynar mısın?” pek çokları için aşamadığınız bir albüm. Siz nasıl başa çıktınız ilk albümün bugün hâlâ konuşulan başarısıyla?

Bunu tabii ki çok düşündüm. Bu albümü önümde hep aşılması gereken bir baraj olarak gördüm. Aslında müzik dinleyicisi tutucudur. Bir şarkı yaptığınız zaman bir sonraki şarkının öbürü gibi olmasını istiyor. Enstrüman değişiklilerini bile kabullenmeleri zor oluyor. Ama insanların müzik hayatı bir süreç. Sen o andaki beynine göre yeni şeyler yapmak istiyorsun. Ben her zaman eskiyle kendi içimde bir kıyaslamadan geçiriyorum zaten. “Benimle Oynar mısın?”da dinleyicilerin haklı olduğu bir yer var. “Benimle Oynar mısın?” son derece içten bir tavırdır. Bir de ‘69’la ‘74 arasındaki yıllarda birikmiş, arınmış ve o genç, sivri daha direkt söyleyebilen bir sözel dünya taşıyor. 

Bülent Ortaçgil’in minimal öyküler olarak okunabilecek şarkılarından da anlıyoruz ki edebiyatla güçlü bir bağı var. Müziğinize etki eden kitaplar ya da yazarlar oldu mu?

Gençken bir kitap kurduydum. Batı edebiyatında ilgiyle okuduğum yazarların külliyatını devirdim. Bunların en başında Dostoyevski geliyor. Dostoyevski ile yattım kalktım ve beş on yılımı onunla geçirmiş gibiyim. Kafka ve Sartre’dan etkilendim. Bütün varoluşçu edebiyatı az buçuk biliyorum. Türk şairlerden etkilendim. Attilâ İlhan’dan çok etkilendim. İlk yaptığım örneklerde o zamanlar söz yazmayı tam beceremediğim için şiir bestelemiştim. Bir tanesi de Attilâ İlhan’ın “Suna Su” şiiridir. 

‘Nefret ettiğim bir şarkım yok’ Hepimizin favori bir Bülent Ortaçgil şarkısı vardır. Sizin favori Ortaçgil şarkısı hangisi?

Kaydedilmiş yaklaşık 120 şarkım var. Ve ben konserlerde 20-25 şarkı çalıyorum. Kendimi sık sık dinlemiyorum. Dinlediğimde “Ne güzel şarkı, bu şarkıyı neden çalmıyorum?” dediğim oluyor. O şarkı bir iki yıl tüm konserlerde çalınıyor ondan sonra başka bir şarkıya takılıyorum. Benim şarkım “Sensiz Olmaz” başkasını tanımam diye bir şey yok. Bu değişiyor. Ama şunu söyleyeyim, nefret ettiğim bir şarkım yok.