MELİKE BİRGÖLGE

 

Hani bir yer vardır, bildiğimiz…

 

Hani dünyadaki tek gerçeğimiz…

 

Ama anlatamadığımız…

 

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı…

 

Duyguların ağladığı…

 

Susmak, konuşmak…

 

Üzülmek,

 

Ağlamak…

 

Çaresiz kalmak…

 

Anlamaya çalışmak…

 

Anlaşılamamak…

 

Duygulanmak…

 

Özlemek, anmak…

 

Kırılmak…

 

Kızmak…

 

Coşmak…

 

Uçmak…

 

Boşvermek…

 

Alttan almak…

 

Aklı başında olmak…

 

Burnunun dikine gitmek…

 

Çekip gitmek…

 

Gülmek…

 

Hüzünlenmek…

 

Sevmek…

 

Düşünmek…

 

Nefes almak…

 

Yaşamak…

 

Kısacası hayat!

 

İçinde var olduğumuz, özünde kendimizi bulmaya çalıştığımız hayattaki tüm duyguları ve yaşanmışlıkları sahneden, sesinden anlattı, aktardı bizlere hep.

 

O ki;

 

Hayatı, sahneyle…

 

Duyguları, sesiyle

 

Dokundurdu kalbimize.

 

Ve dört yıl önce...

 

Bir perde daha kapandı.

 

Bir yıldız daha…

 

Dört yıl öncesine, aramızdan ayrılışının haberini Heybeliada’da, sahilde, üzerinde Orhan Veli’nin fotoğrafının ve  dizelerinin bulunduğu, sayfaları açık kitap şeklindeki oturduğum bir bankta, gözlerimi kapatıp, İstanbul’u dinledikten sonra çalan telefonumla aldığım güne gittim bir AN!

 

Ki...

 

Onun adı her anıldığında, Orhan Veli, onun şiirleri, ailesi, sevenleri ve Türkiye onun için ağlıyor gözleri kapalı.

 

"Önce insan ol. Sonra aktör ya da aktris." Diyen, adam gibi adama...

 

Sahnelerin en ‘Müşfik’ oyuncusuna…

 

Okuduğu şiirlerle milyonların kalbine dokunan en ‘Müşfik’ sesine…

 

Ve o;

 

Yukardan sanatla gülümsüyordur şimdi bizlere, kalbi açık!